De kerkklok tinkelt zijn deuntje, het is 14 uur. Prachtig weer, zittend op een soort podium midden op een plein in den Bosch. Mensen snellen voorbij, mensen kijken mensen vanaf de volle terrassen. Ik liep langs, waardig op mijn hakken. Ik ben blij dat ik zit, snel mijn schoenen uit. Hoe verzin ik het, reizen met een koffertje, lopend op nieuwe schoenen die bovendien een hak hebben! Ik liep door, met pijn maar mezelf wel bekijk waardig en goed voelend. Dat is ook de reden voor mijn gekozen outfit. Uiteindelijk gaat het om mijn gevoel. Ik overschrijd natuurlijk wel weer een grens, mijn pijngrens, want mijn voeten vinden dit absoluut niet fijn. Daarom zit ik nu dus hier en de mensen die mij en mijn blote voeten bekijken interesseren mij geen zier! Waarom maak ik mij zo vaak zo druk? Als ik mijn gevoel van dit moment, dit kleine moment, heerlijk zorgeloos in de spotlight midden op een plein, temidden van vele mensen die ik niet ken, kan opslaan en openen op ieder onzeker moment, dan.....gaat het goed! Zo ben ik! Ik kan leren, veranderen, mezelf aanpassen. Ik moet mijn eigen grenzen bewaken, mijn hart bewaken met mijn verstand, niet tè flexibel zijn en vooral vertrouwen hebben in mezelf.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.