Eerste brief

Myriam
4 apr 2018 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket

                                                                        Dorp, 5 april ,2018

 

Beste schrijfgrage medemens,

 

Mijn ramen kijken uit op de vier windstreken en elk raam heeft zijn eigen seizoen. Vermits het lente is , gun ik je een blik op mijn tuin van uit het oostelijk venster. Het schuifraam staat open en na de stevige regenbui van daarstaks , liggen op het terrras verschillende plassen. Poes Smartie kijkt me vragend aan en ik open het vliegenraam om haar uit te laten. Ze lust geen melk , maar is verzot op verse regendrank. De scherpe klik , dat het slot maakt , jaagt de twee lawaaierige eksters even weg. Tot mijn ongenoegen bouwen ze ijverig aan een nest in de grote kerstboom. Ooit stond hij in de huiskamer , getooid met slingers en ballen. Nu wordt er om hem gevochten voor een nestplaats, want een koppel Turkse tortels maakt ook aanpraak op zijn stevige takken. Helaas delven ze het onderspit.

De Japanse kerselaar staat op springen. Elk jaar is het weer ongeduldig wachten op het roze wonder. Wat ik zeker weet , is dat hij elk jaar op 29 april nog bloesems heeft. Dan verjaart zoonlief en we maken iedere verjaardag een foto van beiden tesamen.

Net zoals in Japan is voor de buurt de bloeiende kerselaar het sein dat de winter echt voorbij is. Enkele takken schieten schuin de hoogte in , over de oprit van Annie. Ze vindt dat echter niet erg.

Gisteren hielden we nog een praatje over de boom, terwijl haar twee honden ongeduldig stonden te blaffen. Gelukkig maken ze alleen lawaai op straat , verder horen we ze helemaal niet. 

Ik vroeg haar wat ze allemaal aan het verbouwen waren aan haar huis. "We maken er een tweewoonst van", liet ze me weten.' Prima voor haar' , dacht ik, dan hoeft ze minder te kuisen en kan ze zich meer bezig houden met de 'panvissers'. Zelf heeft ze me nog nooit verteld over haar hobby , maar Lizette van de fanfare had de zaal eens aan haar verhuurd en zo weet ik het.  

Veel weet ik niet over de buren , het contact is eerder lauw , vooral de laatste tien jaren. Daarvoor stonden er nog niet zo veel huizen en waren buren een luxe , nu zijn ze meer een last .

Door de verkavelingen zijn de huisnummers aangepast. Daardoor maakt de postbode al eens een begrijpelijke fout. Dat vergeef ik hem/haar . In mijn kindertijd was de facteur altijd een man , die veel tijd had en graag een pintje lustte.

Nu is de brievenbesteller een haastige mens , die niet onder het digitale tijdperk uitkomt en die hooguit een blik cola aanneemt om tussen het bestellen door op te drinken. Met wat geluk overleeft hij het dagelijkse verkeer en keert 's avonds doodmoe naar huis. Geen energie meer om een tweede  job bij te doen of een huis te bouwen voor zichzelf , zoals in de goeie ouwe tijd. Hij moet nog steeds elke werkdag  voor dag en dauw opstaan om zijn brood te verdienen in weer en wind. 

De uitreikingskantoren hebben in de laatste tien jaar een heuse metamorfose ondergaan. Van stoffige oude lokalen is er verhuisd naar middelgrote fabriekshallen met vertikale werkposten , teamleaders , scanners , mobi's , meetings , feedback en electrische fietsen. 

Als je meer wilt weten over het leven van een postbode , vraag er dan maar naar als we elkaar eens ontmoeten. Ik weet er bijna alles van , want ik ben er eentje.

Vanavond toch nog energie om naar de uitreiking van de cultuurprijzen te gaan in onze hoofdgemeente . Lizette heeft ons beiden ingeschreven en ik ben dus min of meer verpicht.

Sinds ik in het bestuur van de lokale fanfare zit , neemt ze me overal mee op sleeptouw . Ze heeft een beter geheugen dan ik en herkent moeiteloos bijna alle voorzitters en vele bestuursleden van andere muziek- of cultuurvereningen.

Ik ben daar erg slecht in. Namen en gezichten sla ik hopeloos door elkaar. 

Mensen vinden dat ik verlegen ben , maar eigenlijk ben ik bang om een of andere flater te slaan en houd me dan maar op de achtergrond.

Straks ga ik dus naar een toespraak luisteren en  aplaudiseren en een glaasje drinken.

Hopelijk is het geen staande receptie , want ik ben toch een beetje moe . Twintigduizend stappen heb ik vandaag op de teller staan en alles bij elkaar nog eeen uur gefietst . Niet slecht hé voor iemand die bijna op pensioen gaat.

 

Groetjes

 

 

 

 

 

 

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

Myriam
4 apr 2018 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket