Hoeveel pijn kan het doen om te weten dat je iemand moet achterlaten? Oke, stel je nu niet iets te groots voor, ik weet dat ik hem volgende week terugzie maar wow, wat haat ik dit gevoel! Ik wou zo graag nog eeuwen in zijn armen blijven liggen, ik wou nog meer lieve woordjes en nog meer kusjes op mijn voorhoofd. Ik wou nog meer aandacht en nog zo veel liefde dat ik niet wist waar ik het steken moest. Ik wil hem, voor altijd naast me, bij me, zot van verlangen. Ik wil dat hij bij me wil zijn en zot is van verlangen als hij me ziet. Ik wil wenen, tot ik niet meer kan, gewoon om te weten hoeveel het me doet. Om te weten dat ik zo veel voor hem voel dat ik alles uit mijn lijf wil wenen om plaats te maken voor zijn liefde. En gewoon ook om alles er eens uit te laten. Die pijn die ik nu voel omdat hij weg is, die eenzaamheid die ik voel als hij er niet is en vooral die onzekerheid die er altijd wel een beetje is. Elke keer als ik er van overtuigd ben dat hij me graag ziet, of tenminste verliefd op me is (want ik vind het verschil tussen beide heel groot), doe ik iets waardoor ik twijfel. Twijfel of hij me niet vreemd vindt, twijfel of ik hem niet erger, twijfel omdat hij twijfelt en twijfel omdat ik niet weet of het deze keer wel zal lukken. Ik ben zo bang dat het weer misloopt en dat ik die verdomde helse pijn weer moet voelen die men liefdesverdriet noemt. Een zwaar onderschatte term voor 1. mensen die het nog nooit hebben gevoeld en 2. oudere mensen die denken dat wat minderjarigen voelen onterecht is of overdreven wordt. Ik smeek je, laat het lukken, laat ons elkaar zo goed aanvullen dat we niet meer begrijpen hoe we al zo lang zonder elkaar kunnen leven.
Ik weet dat hij er naar uitkeek om me te zien. Dat heeft hij exact 24 minuten geleden gezegd. Toen ik nog volmaakt gelukkig was (dat maak ik mezelf achteraf toch altijd wijs). Natuurlijk geloof ik dat nu niet meer omdat hij me vertelde dat hij hoorde dat ik een week geleden klaagde dat hij niet duidelijk genoeg was en dat hij dat nogal moeilijk vond om te horen. Net nu ik vond dat hij duidelijk genoeg was hoort hij dat hij dat niet is. Ik moet hem zeggen dat hij het wel is want ik wil niet dat hij te veel over me piekert. Het enige dat hij moet doen is dagdromen over mij en kriebels door zijn lijf voelen stromen net zoals ik dat doe. Dan moet hij beseffen dat hij me graag ziet. Zo zou ik het graag hebben maar dan herinner ik me weer dat hij helemaal niets moet. Hij is me niets verschuldigd. Ik ben hem niets verschuldigd. Al zou ik dat wel willen. Dan moest ik wel bij hem zijn en mijn best voor hem doen. Ik hoop dat hij me die kans wil geven want ik zou zo hard mijn best voor hem doen! Alle tieners denken dit en ik heb het waarschijnlijk eerder ook al gedacht maar ik zeg het toch alsof het uniek is, zoals het voelt: wij hebben zo een unieke klik, dat ik me op alle momenten verbonden met hem voel, dat ik op alle momenten bij hem wil zijn om die vonk te voelen overslaan in de vorm van een kus. Ach, het komt er gewoon op neer dat ik verliefd ben. Tot over mijn oren.