Vanuit het diepe verleden komt de blauwe vinvis.
Eerst nietig, verstopte hij zich onder het koraal of in grotten. Plat als een rog onder kiezelsteentjes, tot enkel de bulten van zijn ogen waarneembaar waren. Hij werd lang, smal, glad als een aal met de snelheid van een torpedo om aan zijn belagers te ontkomen en joeg met naaldscherpe tanden triomfantelijk op andere vissen. Maar de grote vissen verdwenen bij gebrek aan voedsel.
Eén van de kleinste diertjes vullen nu zijn enorme maag; Krill. Dankzij de grote aanwezigheid van zijn voedselbron bleef zijn vorm eon hetzelfde, maar de tanden verdwenen en werden vervangen door een natuurlijke zeef: de baleinen. Met tonnen Krill behoudt hij moeiteloos zijn huidige lichaamsomvang.
Nu dobbert hij majestueus rond aan het wateroppervlak, of duikt naar de diepten waar hij af en toe botten van zijn voorouders vindt. Met zijn reusachtige vinnen beroerd hij zachtjes de overblijfselen. Een eerbetoon aan de vorige vernuftige generaties die met succes het huidige zoogdier stuwden naar de grijze wateren van de toekomst.
Toch is de reus vervult met onzekerheid en angst wat betreft het voortbestaan van zijn soort.
De mens bedreigt zijn bestaan. Hij jaagt meedogenloos op de hem met behulp van grote schepen, harpoenen en netten. Winstbejag kleurt de zee rood wanneer de kolossale dieren worden verwerkt tot hapklare brokken, walvistraan, baleinen korsetten en cosmetica.
Heeft de blauwe vinvis de tijd om verder te evolueren?