Dorp, 12 mei ,2018
Hallo Leonie,
Maak je er een punt van dat mijn brief waarschijnlijk niet echt aan de opdracht voldoet?
De hele week heb ik dapper in mijn verre en recente verleden gewoeld op zoek naar een toepasselijke ontmoeting , die ik dan in een boeiende en interessante brief naar jou kon verwoorden.
De reeds binnengelopen opdrachten deden me de moed verder in de schoenen zinken. Daar kan ik niet aan tippen , zulke diepliggende en mooie ervaringen heb ik blijkbaar niet in mijn leven.
Of toch, maar wil of kan ik ze liever nog niet kwijt ?
Misschien bekijk ik het woord ‘ontmoeting ‘ nogal strikt. Zo bepalen je ouders een stuk van je leven ,maar dat noem ik geen ‘ontmoeting. Kinderen beïnvloeden ook een mensenleven , maar voor mij hoort dat zeker niet tot de categorie ‘ontmoeting’.
De ontmoeting met mijn ex was uiteraard een mijlpaal in mijn leven. Twintig jaren hebben we samen geweest en twee prachtige dochters hebben die opgeleverd.
Het opgeleefde huwelijk ging uiteindelijk ten onder en de ontmoeting met een nieuwe , veel jongere collega gaf mijn leven een andere richting.
Zo kwam ik door hem van een grootstad op het platteland terecht en werd op mijn veertigste terug moeder , dit keer van een lieve zoon.
Meer dan twintig jaar later pendel ik al zo’n zeven jaar alleen naar Antwerpen met de trein . De vader van mijn zoon liet het leven bij een operatie . Op dat moment deed ik enkele verbijsterende ontdekkingen over hem. Deze feiten maakten dat ik niet echt getreurd heb om zijn heengaan.
Natuurlijk zijn de dingen niet zo rechtlijnig verlopen als je hier leest. Als je jong bent is je levensverhaal overzichtelijk en niet zo gecompliceerd. Nu op mijn tweeënzestigste besef ik dat sommige dingen aan mezelf lagen , maar dat wegens aard en karakter ze waarschijnlijk met andere personen evengoed hadden misgelopen.
Bovenstaande twee ontmoetingen beïnvloedden mijn leven vooral fysiek. Een werkende vrouw met kinderen en veelal afwezige vaders heeft niet veel ademruimte.
Gelukkig was er de derde ‘ontmoeting’ , in zoverre een tijdschriftartikel als 'ontmoeting’ telt.
Begin jaren tachtig las ik in een vrouwenblad een column die uiteindelijk een groot deel van mijn leven (vooral in mijn hoofd) heeft bepaald.
De auteur beschreef zijn liefde voor Engeland en mijn toen pas ontwaakte hartstocht voor dat land maakte dat ik de tekst niet kon loslaten.
In die tijd was er natuurlijk geen internet en het duurde een poosje eer ik kon achterhalen hoe ik deze magische persoon kon contacteren .
Mijn eerste brief aan hem was waarschijnlijk enthousiast , hartstochtelijk maar tegelijkertijd ook beleefd , voorzichtig en bewonderend.
Zijn antwoord werd onderschept door mijn toenmalige man en heb ik echt nooit te lezen gekregen.
Toch slaagde ik er in om een correspondentie op poten te zetten langs enkele listige omwegen. Zo’n ruime dertig jaren later corresponderen we nog altijd , maar nu vrij en ongedwongen langs het internet.
We hebben elkaar al verschillende keren ontmoet en ik gedraag me dan als een gibberige tiener. Corresponderen is duidelijk comfortabeler.
Nu de liefdeschemicaliën uit mijn lichaam zijn verdwenen bezie ik hem als broer, onzichtbare vriend en vooral goeroe. Als productief en gedisciplineerde schrijver is hij mijn motor die me aan het schrijven houd.
Hij is de rode draad in mijn leven en ik hoop dat hij me nog lang kan blijven inspireren.
Vandaag is het een ‘red letter day’ voor mij! Zo dadelijk ga ik zijn nieuwste boek ophalen bij de plaatselijke boekhandel. Het is deze week pas verschenen. Als rechtgeaarde fan keek ik daar al maanden naar uit!
Hartelijke groeten,
Myriam