Wij weten het
dat leven pijn doet.
Steriele kamers, groene jassen,
holle stappen op de gang.
Eenzame nachten,
wachten op iets of
iemand, de smaak
van spijt - bitterzoet.
Het voorbijrazend landschap
uit het raam van de trein,
grazende koeien, malende kaken,
hun vragende blik.
Weten zij het beter?
Wij weten het
dat leven zich verzet,
gebalde vuisten onder het laken,
gesmoorde tranen.
Wringende woorden
in strak getrokken
schouders, zwijgend protest
klinkt zoveel luider.
Jij hebt me niet gebroken,
ik ben niet stuk. Ik ben alleen
gefragmenteerd, een verzameling
zorgvuldig bijeen gehouden deeltjes.
Lees mij als een boek,
sommige pagina's versleten,
op zoek naar de verhaallijn,
een verborgen spanningsboog.
Ik verberg mij achter ezelsoren,
wat voor de hand ligt, zoek
mijn toevlucht in woorden
die zich eenvoudig
op mijn lippen plooien
en toch
blijf ik zwijgen. Krom
ik mijn rug als een kwade
kat, zet mezelf schrap
tot het pijn doet.
Aai mij over mijn stramme
spieren, ontdooi mij. Vertel me
dat tijd ook maar vergankelijk is
en dat ik uiteindelijk altijd
op mijn pootjes land.