Franky kon zich nog precies herinneren waar en hoe hij op het idee was gekomen. Het was in 2008, het rampjaar bij uitstek in zijn persoonlijke top-10. Diane had hem na 18 jaar verlaten voor dezelfde reden dat hij enkele maanden later tevens ontslagen zou worden bij een havenbedrijf in Antwerpen : zijn drankzucht. Slechts enkele weken voor zijn ontslag, was hij nog uitgenodigd op een feest van het bedrijf dat zijn 25e jaar vierde en waarvan de cijfers nog steeds elk jaar stegen. En het moet gezegd : ze hadden kosten noch moeite gespaard ! Hun hele magazijn en enorme buitenparking leek wel één groot pretpark voor jong en oud. Springkastelen, ritjes op scooters met 3 wielen op een parcours, kleiduifschieten, en nog zoveel meer. En wat meer was : je kon geen tien stappen zetten voor je aan het volgende drankstalletje kwam, alles gratis natuurlijk. Maar voor veel uitgenodigde klanten (en het personeel natuurlijk) was de container ongetwijfeld de plaats waar ze hun meeste tijd doorbrachten. Het was een knalrode 40 foot container, omgebouwd tot een heuse bar. En het leuke eraan was : daar kon je enkel terecht voor cocktails die allen de naam droegen van machines die werden gebruikt op hun werf of magazijn. Zo kon je onder andere een 20’er bestellen of een 40’er (de grootte van de containers), een kraan, een grijper, een bobcat, een reacher, een heftruck, enzovoort. En de inhoud ervan bleef steeds geheim, zodat niemand wist wat ze precies dronken. Over één ding waren ze het wel eens : ze waren allemaal even verrukkelijk ! Vanzelfsprekend werd elke klant (niet de werknemers in dit geval) veilig thuis gebracht – indien gewenst – door de aanwezige colonne van ‘Responsible Young Drivers’. Ondanks het feit dat Franky na het vertrek van Diane een steeds grotere afnemer werd van zowat alle alcohol verkrijgbaar in grootwarenhuizen, was hij er van overtuigd dat hij sowieso wel veilig zou thuis geraken. Helaas voor Franky (en aardig wat andere personeelsleden én klanten !) stond het feest op die zaterdagmiddag ‘geseind’. Het leverde hem precies een afstand op van 250 meter, een boete van € 1500,- en een maand rijverbod. En enkele weken en verwittigingen van zijn ploegbaas later, viel het finale verdict. Gelukkig werd hij wel netjes uitbetaald (anciënniteit inbegrepen), zodat hij toch weer enkele weken verder kon, op zoek naar een nieuwe baan. En op een avond enkele dagen na zijn ontslag, onder het genot van een ‘single malt’ (dat kon er nu wel even af !), begon zijn idee te rijpen. Hij zou natuurlijk wel zijn bank moeten aanspreken, maar dit idee moest hen toch kunnen overtuigen !
De volgende ochtend zat Franky al vroeg achter zijn Dell laptop, surfend van site naar site. Naast hem lagen er reeds talloze papieren, vol geschreven met sites, telefoonnummers, e-mailadressen en namen. Hij zou zijn dag volledig spenderen aan het klaarmaken van een dossier met foto’s, daar hij de volgende dag reeds een afspraak had met de filiaalhouder van zijn bank. Gelukkig had Pierre Verdonck tijd in de voormiddag, want Franky wilde niet het risico lopen dat zijn drankadem roet in het eten zou gooien. Oh, hij wist precies wat hij wilde…het was als een droom die zou uitkomen. Maar Pierre stond niet bekend als de makkelijkste man om leningen toe te staan in deze tijden. Toen zijn dossier eindelijk klaar was, schonk hij zich een flinke whisky in en toastte op de uitslag van morgen !
De volgende dag, rond het middaguur, verliet Franky zijn filiaal met de glimlach van een kind dat zonet een speelgoedwinkel had mogen plunderen ! Hij voelde zich groots : hij zou een zelfstandige worden ! Niet enkel had hij de goedkeuring op zak, maar het enthousiasme van Pierre Verdonck was minstens even belangrijk : eindelijk had hij iemand kunnen overtuigen van zijn ideeën en gevoelens. Dat moest als vanzelfsprekend gevierd worden in café “Het schutterke”, waar hij vriend aan huis was. Terwijl hij de deur van het café nog sloot, riep hij luidkeels : “Tournée Générale !”, wat hem de gebruikelijke grapjes opleverde van “De lotto gewonnen, Franky ?”, “Ha, ga je eindelijk eens opnieuw aan de slag ?”, “Nieuwe vriendin, maat ?”. Natuurlijk kon Franky zijn mond niet houden tegen de 4 mannen die samen met hem aan de toog hingen. En man, wat voelde hij zich goed toen hij enkele uren later, met gelukwensen overladen, het café verliet. Het voelde ook enigszins aan als een vrijgezellenavond, daar hij van plan was om een rem te zetten op zijn dranklust ! En morgen…morgen zou hij pas echt aan het werk gaan !
Surfend op de sites, had hij zijn oog laten vallen op het nieuwe model van de Peugeot Boxer met een interieurvolume van 17 m3 ! Natuurlijk moest de garage zelf enkele aanpassingen doen, maar voor het interieur zou hij zelf zorgen, samen met zijn vriend Filip.
En terwijl hij daarop wachtte, werd het tijd om de drankkaart samen te stellen. Vanzelfsprekend kon die steeds uitgebreid worden, maar er moest begonnen worden met een basis. En ook daarvoor had Franky een idee, zo simpel dat het opnieuw leuk werd. Zijn cocktails zouden namen krijgen…eigennamen dus. En dat niet alleen : hij zou denken aan jong en oud. Het idee was als volgt : de jongensnamen waren mét alcohol, de meisjesnamen zonder. En om te vermijden dat zijn cliënteel een kat in een zak zou kopen, had hij het volgende bedacht : het percentage alcohol zou oplopen, naarmate het alfabet. Bijvoorbeeld zou je wel enkele “Adams” naar binnen kunnen kieperen zonder problemen, maar één “Zapato” zou voldoende zijn om André Hazes opnieuw uit het dodenrijk te laten opstaan ! En, net als op het feest, moesten de ingrediënten onbekend blijven ! Franky kon niet wachten tot zijn wagen geleverd werd (ongeveer 2 maanden had men hem gezegd) en hij aan de slag kon gaan. Pierre Verdonck had hem geholpen met het noodzakelijke papierwerk en wat of hoe hij iets moest aanpakken om met de wet in orde te zijn.
Peugeot hield woord en de grote Boxer werd inderdaad geleverd binnen de afgesproken tijd. De interne installatiewerken met Filip duurden ook minder lang dan verwacht. De Boxer was, zoals gevraagd, pekzwart met op de zijkant, in sierlijke vuurrode letters : FRANKY. Peter (‘De kale’) was een artist op de computer en zorgde al snel voor de nodige flyers en naamkaartjes met alle nodige informatie. De dagen gingen voorbij en inmiddels was Franky begonnen met het maken – en vanzelfsprekend – voorproeven van zijn cocktails en voorzag ze daarna van een naam, daarin bijgestaan door Filip en Peter. Ze hadden inmiddels ook 40 precies dezelfde flessen aangekocht, die perfect pasten in de ijzeren houders die Filip had gemonteerd. Franky vond het geen zicht hebben dat de etiketten van de flessen moesten worden gescheurd, waarna de meeste mensen de betreffende inhoud toch zouden herkennen aan de vorm ervan. Trouwens, dat leek ook de beste oplossing, zodat niemand zou weten uit wat zijn ‘speciale ingrediënten’ bestonden ! Dat wisten zelfs zijn makkers niet, die elke cocktail nuttigden en over ieder uitgeschonken glas meer dan enthousiast waren ! Natuurlijk waren er cocktails bij die enigszins proefden naar hun bekende originele broertjes, zoals een ‘Michael’ (Manhattan), een ‘Olivier’ (Bloody Mary), of een ‘Xander’ (White Russian) of de ‘Zapato’ (Zombie). Maar geen van allen smaakten precies als hun bekendere evenknieën, daar zorgden de ‘speciale ingrediënten’ wel voor. Het waren net de cocktails zonder alcohol die het moeilijkst te maken waren of een naam te geven. Maar zolang Franky voldoende (op voorhand gepeld) fruit bij had, slaagde hij er steeds in kinderen of – meestal - vrouwelijke klanten te voorzien van het gewenste. Vanzelfsprekend werd er altijd gedronken uit originele glazen, steeds voorzien van een ‘F’. En alles was ingeladen en had zijn vaste plaats : de 7-delige shaker, de rietjes, de mixer, de stamper, de zeef, enzovoort. De verschillende soorten glazen hadden allemaal hun plaats zonder de mogelijkheid te vallen of breken en zowat 30 van de 40 aangekochte flessen waren vol… ‘Franky’ kon van start gaan !
Het was inmiddels midden december geworden, dus stilaan gingen de kerstmarkten open : de gelegenheid om er meteen in te vliegen ! Franky zorgde ervoor dat er steeds voldoende oesters aanwezig waren, daar hij er telkens één gratis serveerde bij het gevraagde drankje. En het liep meteen als een trein ! Peter vermeldde dagelijks op de site waar ‘Franky’ te vinden was en de flyers hadden hun naam niet gestolen : ze vlogen de deur uit ! Want ook dat was een optie : bij een bedrijfs- of familiefeest kon je ‘Franky’ de boel laten opluisteren. Zelf dronk hij nog wel eens een borreltje, maar enkel wanneer de camionette opnieuw in zijn garage stond en de voorbereidingen voor de volgende dag klaar waren ! En hoewel zijn prijzen niet aan de lage kant waren (variërend tussen ongeveer € 5,- voor een alcoholvrije drank tot € 25,- voor een ‘Zapato’), liep het storm en kon Franky de afbetalingen tot Pierre’s genoegen makkelijk aan. Hij gebruikte dan ook enkel goede merken en leverde prima service, glimlach altijd inclusief. Het enige dat hem soms zorgen baarde, waren de speciale ingrediënten. Er was niet zo makkelijk aan te komen en net die gaven zijn cocktails die extra ‘touch’, zo geliefd bij alle klanten !
Het gebeurde tijdens een familiefeest in Knokke. Er leken aardig wat genodigden te zijn en de cocktails vlogen zijn camionette uit ! De familie die het evenement organiseerde, Van Hove-Maras, zou alle kosten op zich nemen. En plots stond ze daar : Eva, een nichtje van de familie naar eigen zeggen. Ze bestelde een ‘Quentin”, wat een behoorlijk zware cocktail was ! Maar toen Franky hem serveerde, bleef ze bij hem staan. Eva was ongeveer 1.65 m., erg slank en ogen om in te verzuipen ! Ze had kort zwart haar met blonde meches. En doordat ze zoveel lachte, kreeg Franky regelmatig een blik op haar prachtig gebit met spierwitte tanden. Hij moest het toegeven : ze was prachtig ! “Ben jij van hier in de buurt ?”, vroeg ze. “Niet echt, ik ben afkomstig uit het Antwerpse.” “Werkelijk ?” Eva straalde ! “Ik woon zelf in Berchem en ben naar hier gekomen met de trein. Kan jij me straks een lift geven ?” Thans was het de beurt aan Franky om zich te verheugen. “Ja, natuurlijk…maar hou het wel stil hier, want anders kan ik in problemen komen met de verzekering. Omdat ik single ben, ben ik niet verzekerd voor verwondingen aan derden in mijn wagen.” “Komt in orde”, lachte Eva hem toe en keerde opnieuw naar het feestgedruis. Er waren inmiddels alweer 2 bestellingen geplaatst, maar toch bleef hij even kijken naar de erotische bewegingen van Eva’s heupen, benen en kont ! “Ja, zegt U maar”, sprak hij tenslotte en het werk was alweer in volle gang !
Franky had het precies allemaal netjes bijgehouden en was zelf verbaasd over het bedrag dat hij die dag had verdiend : € 3.150,- en dat op één dag ! De heer des huizes kwam zelf met hem afrekenen en gaf er nog een fikse bonus bij van € 150,- vanwege ‘de geweldige service en de fantastische cocktails’ ! Terwijl Franky de boel aan het opkuisen was, kwam Eva, tot zijn groot plezier, nog even langs. “Hey, ik ga stilaan afscheid nemen van iedereen en wacht dan op je achter de hoek. Is dat oké ?”
Franky vond het meer dan ‘oké’. Hij zei Eva dat hij nog een tiental minuten werk had en dan zou vertrekken. Een kwartiertje later zag hij inderdaad Eva hem staan op te wachten achter de hoek. Ze stapte meteen in en, begeleid door ’S &M’ van Metallica, zetten ze het uurtje rijden naar Antwerpen in.
“Hoe kom jij toch aan de recepten voor die geweldige drankjes ?”
Nu was Franky niet gek op het woord ‘drankje’ als het verwees naar zijn verkoopwaar : het waren cocktails, niet meer, maar zeker niet minder. Hij besloot het er echter bij te laten. Het was inmiddels al een tijdje geleden dat hij nog in contact was geweest met zo’n mooie vrouw als Eva en wou de stemming niet doen omslaan.
“Ach ja, het is een kwestie van blijven proberen, proeven, toevoegen, enzovoort. Je kan het wat vergelijken met een chef in een restaurant, steeds op zoek naar nieuwe en verfrissende gerechten.”
“Nou, wat mij betreft heb je je eerste Michelin-ster binnen dan”, lachte ze. Wat zijn nou bijvoorbeeld de ingrediënten van zo’n ‘Quentin’ ?” “Ha ha, nice try”, reageerde Franky. “maar dat blijft het geheim van de chef, natuurlijk !” “Is er dan niemand die weet wat er precies in de cocktails zit, behalve jij ?” “Nee”, zei Franky. “We hebben ze wel uitgeprobeerd met enkele maten, maar wat juist de ingrediënten zijn per cocktail, zit enkel in mijn hoofd.” “Dus als er iets met jou moest gebeuren, is het afgelopen met ‘Franky’…letterlijk en figuurlijk ?” “Mja”, moest hij toeven, “maar dat zal nog niet voor meteen zijn. Nou ja, dat hoop ik toch !”
Ze hadden de Expressweg genomen tussen Knokke en Antwerpen en reden nu net de ring op.
“Hey luister eens, Eva. Ik woon op de Linkeroever, wat nu de eerste afslag is. Heb je zin om er nog eentje mee te gaan drinken bij mij thuis ? En die zijn vanzelfsprekend voor rekening van de baas !”
Eva twijfelde even. Ten slotte kende ze Franky nog maar net. Aan de andere kant, er zat niemand op haar te wachten, hij zag er leuk uit en zijn drankjes waren formidabel.
“Goh ja, waarom niet ?”
Franky lachte en nam de afrit om daarna de laatste straten te nemen tot aan het strand van St.Anneke waar hij aan de overkant een huis had. Toen hij zijn camionette parkeerde, keek Eva vol verbazing naar het huis. “Nou nou, die business schijnt enorm op te leveren. Geen zin in een partner ?” Franky lachte alweer, stapte uit, maar negeerde de vraag.
“Oké, moet nog even alles wegzetten en dan kom ik eraan. Door die deur kom je in de hall en op de eerste verdieping is de woonkamer. Ga maar al door.” “Hoezo, alles wegzetten ? En mijn cocktail dan”, vroeg Eva, gespeeld sip kijkend. “Maar mevrouw, voor speciale klanten heb ik speciale drankjes. Nee serieus, heb dezelfde flessen ook boven staan, dus je zal niets tekort komen”, antwoordde hij knipogend.
En inderdaad…ze kwam niets tekort ! Na nog 2 ‘Quentins’ zaten ze reeds te kussen in de woonkamer en de derde werd meegenomen naar de slaapkamer…
3 uur later schrok Eva plots wakker. Franky was verdwenen uit bed. “Franky !”, riep ze, maar haar roep bleef onbeantwoord. Ze stapte naakt uit bed en trippelde als een muis zo stil door de ganse eerste verdieping…maar geen sein van Franky. Eva liep de trap af en riep nogmaals zijn naam, met hetzelfde resultaat…of beter : het gebrek eraan ! Toen hoorde ze plots een geluid achter een deur. Ze opende de deur en zag een trap die ongetwijfeld leidde naar de kelder. “Franky !”, riep ze nogmaals en nu had ze meer geluk. “Ja hier, kom maar”, reageerde hij. Voorzichtig liep ze de trap af en vroeg zich af of ze niet beter een T-shirt van hem had aangetrokken. Ze zette haar voet van de onderste trap op de grond en zag, vlak voor haar, alweer een deur. Ze opende ze en liep naar binnen. Haar ogen werden schoteltjes : dit had ze nog nooit gezien ! Voor haar stond een soort van eettafel, gans in hout. Maar je kon het evengoed vergelijken met een enorm grote vleesplank, vanwege de diepe geulen aan de zijkanten en het grote gat in de linkerhoek om het sap weg te laten lopen of op te vangen. Ze hoorde iets achter haar en Eva draaide zich net op tijd rond haar as, om daar Franky te zien staan, ook naakt, behalve dan een wel erg vuile (bebloede ?) slagersvoorschoot rond zijn lichaam. Haar hersenen registreerden echter iets te laat het kapmes dat naar beneden suisde en haar mooie hoofdje in tweeën spleet.
Franky nam haar voorzichtig op en legde haar meteen op de zelfgemaakte slagerstafel. Het bloed liep via de geulen naar het gat, waar het werd opgevangen in 2 grote emmers. Later zou het nog gezeefd en gezuiverd worden. En natuurlijk flink gekruid ! Want die samenstelling maakte zijn cocktails als…verslavend ! Inmiddels ging Franky verder met het opensnijden van Eva’s lichaam, om de voornaamste organen zoals maag en nieren te verwijderen. Ook de hersenen werden zoveel mogelijk verwijderd. Franky stond ervan versteld welk een verfijnde hapjes hij zijn cliënteel reeds had kunnen voorzetten, gemaakt van deze organen. Ook het hart was natuurlijk bruikbaar. Onder het werk door, bedacht Franky hoe makkelijk het feitelijk allemaal ging. Eerst de ploegbaas die hem had ontslagen op de werf en als vermist was opgegeven (Franky had zelfs nooit bezoek of een telefoontje van de politie gekregen) en nu Eva, die alleen woonde op haar appartementje in Berchem en wiens ouders waren omgekomen bij een onfortuinlijk vliegtuigongeval. Ook zij zou niet meteen gemist worden en zo ja…niemand zou haar ooit kunnen linken aan de eigenaar van de cocktailbar. Toch prettig wat je zo allemaal te weten kan komen op een autotocht van één uurtje. Ach, de ploegbaas was niet eens moeilijker geweest. Hij had hem gewoon opgewacht in een stille straat achter de hoek van het café, waar die elke donderdagavond ging kaarten. Franky had een platte band gefaket en om wat hulp gevraagd. Een snelle slag met een hamer en hop…de camionette in. Je zou er trouwens verbaasd over zijn, hoe makkelijk is het om ‘s nachts een plastic zak te begraven, diep in het bos van St.Anneke ! Ach, natuurlijk zouden ze hem ooit wel op het spoor raken, maar dan, bedacht Franky, was hij al lang verdwenen met de noorderzon…naar het zuiden weliswaar !
Franky ging aan de slag met het bloed, daar dit toch steeds het belangrijkste ingrediënt bleef van elke cocktail die hij maakte…alleen kwam hij er veel langer mee toe, daar er niet teveel aan mocht toegevoegd worden. Het gaf gewoon elke cocktail zijn eigen stevige punch mee ! Zowat 4 liter bloed van Eva werd ingevroren…1 liter hield hij reeds opzij in zijn eigen fles in de ijskast. Zo, wat zijn cocktails – met bijbehorende hapjes van het huis – betrof, kon hij er nu weer ongeveer een maand of 3 tegen. Tegen die tijd zou het zomer zijn en wachtte hem zon, zee, strand…en verloren gelopen kinderen of verdwaalde toeristen. Ja ja, ‘Franky’ was een lang en voorspoedig leven beschoren !