Heeft iemand je ooit verteld dat je onmogelijk iemand kan troosten die zijn verdriet niet delen wil?
Het is een zin die brandt op mijn lippen, ik moet moeite doen om hem in te slikken, heb het gevoel dat hij ergens in mijn keel blijft steken en ik stik. Ik hap naar adem omdat ik te veel woorden heb waarmee ik jou zou willen omarmen.
Maar ik durf het niet. Ik ben bang dat jij dan nog stiller van me weg zal lopen, nog harder je best zal doen om van jezelf een ondoordringbaar fort te maken.
Ik weet niet langer hoe ik jou moet aanraken, elke poging voelt als falen, als hameren op muren die geen oren hebben, ramen breken en me snijden aan de scherven van jouw pijn.
En zelfs dat zou ik niet erg vinden als ik je daarmee redden kon.
Maar ik heb alleen jouw zwijgen en de aanblik van je rug - gebroken trots.