Men moge eraan beginne twijfele
dat het leven dat brengt
waarnaar je zoekt
ook zal blijve
Rust, kruist je pad
vervuld van blijdschap, vol van overgave
deel je intieme momenten
men hebbe een zielsverwant gevonden
Twijfel sluimert
een patroon dat zich herhale blijft
Men moge hope dat de twijfel
die zich steeds sterker laat blijke
niet prominent wordt en
zich zal opdringen
Men krijgt het na het veelvuldig
over de jaren verspreidde
patroon opgedrongen
dat de twijfel geen bestaansrecht krijgt
maar gewoonweg afdwingt
De in eerste instantie
onschuldig vragende twijfel
wordt nu vertaald naar bewijs
van de twijfel in eerste plaats zelf
Het herhalende, wederkerende patroon
van de twijfel, wordt eerst
onbewust
genegeerd
Er worden zaadjes gelegd
door de twijfel zelf welke
verspreidt over meerdere jare
niet onopgemerkt kunnen blijven
De alom aanwezige twijfel
welke nu ook herkend wordt
heeft onzichtbare
psychische littekens in je geest
gekerfd.
Iedereen zal ooit
deze littekens onder dwang
toegediend krijgen
De twijfel, blijkt kwaadaardig
van aard
Door het verplichte aangebrachte
litteken
vervolgens te beschermen
beschermd men zichzelf
Een doorschijnend, ondoordringbaar
plastieken aura
Hoezeer het doorschijnend is
is het toch op te merken door
een gebrek aan empathie
Men moge het hem niet kwalijk neme
de twijfel die zich manifesteerde in
solide realiteit
heeft als afweermiddel
een ondoordringbaar aura gecreëerd
Eer men deze twijfel
heeft opgemerkt
en vervolgens heeft bevestigd
heeft men talloze psychische
littekens opgelopen
Dit pas beseffend nadat verschillend kwaad al
is geschied.
Meedraaien op het tempo van
de aarde rond de zon
doet men, voordat de twijfel werd
omgebogen tot realiteit
al zeer veel lentes
Het zelf beschermende aura
dat hem omringt
geeft anderen onbewust
de indruk dat hij
in zijn eigen wereld leeft
die anderen, merken overigens
niet op, dat hij niet nog een litteken
kan dragen
hij verdrinkt zichzelf
met voeten vastgebonden aan een molensteen
in een poel, dit alles
als hij nog één litteken krijgt
Een andere keuze dan dit beschermende aura optrekken
heeft hij niet
men kan plots een groter geheel
met allerlei overeenkomsten
zien
Iedereen draagt dit aura
in mensentaal zou men kunnen
spreken van
bekrompen geesten
Is hiervoor een schuldige
aan te wijzen?
Het gejaagde leven dat als brandstof stress gebruikt?
heeft men tijdens enkele eeuwen het gedomesticeerde
brein solidariteit laten vergeten?
ligt het aan de consumptiemaatschappij die
mogelijke gevolgen voor ons in petto heeft
dat alleen onze kleinkinderen zullen ondervinden?
Het aura eist afstand en
zal het krijgen ook
na talloze keren, niet nogmaals!
Deze figuren staan er
met littekens weliswaar
maar men begrijpt ondertussen
dat zij het zelfgecreëerde product geworden zijn
van de omgeving, ja die, die dat met de twijfel in de eerste plaats
op de proppen kwam
Wie is verantwoordelijk voor deze twijfel
wat leidt tot littekens en algemene
verzuring?
Is er op evolutionair vlak iets mis met
de menselijke soort of
hoort deze twijfelzaaier bij het leven
zelf?
De menselijke soort heeft het zichzelf
namelijk afgeleerd om de regels
van echte vriendschap te
kunnen handhaven.
Beide partijen zijn eens of ooit, schuldig!
De ervarene die datgene toepast om dat laatste litteken te vermijden
De onervarene, die er met de jaren, ongestaag
bij krijgt.
De twijfel die gezaaid wordt verteld je dit: 'vertrouw niemand meer, denk aan jezelf eerst!'
Geen egoïsme, overlevingsstrategie waarvan de basis ligt
bij een fout
in het menselijk brein
De twijfel, die een paar keer bevestigd wordt en zo benoemd kan worden en vervolgens met
een verroest mes littekens kerft, ligt aan éénieders onvermogen om een zwakke emotie van de ander
die in intieme kring wordt verduidelijkt, eens of ooit uit te buiten.
Deze goede, begripvolle, begrijpend knikkende vriend heeft een pracht van een luisterend oor
men voelt de twijfel hangen, maar de verborgen troost die hij zoekt krijgt voorrang
in "wanhopigheid' en 'op goed geluk' geeft hij zichzelf bloot of realistischer: over
Een zwakheid die zal uitgebuit worden waarvoor ieder andere beweegredenen kan hebben
maar allen gebruik maken van hetzelfde portfolio: 'jaloezie, chantage, naamsbekendheid, ego,
respect dat je zo ten onrechte toekomt... Alles...
Zolang die goedgelovige man die zich bloot gaf er maar de dupe van is als het luisterend oor in gevaar dreigt te komen.
Deze goedgelovige man, heeft een zware emotionele mokerslag gehad, welke hem nu al
afstompt of meer bekrompen maakt.
Lieve man, ja, je kent hem al tien jaar... Rustig! Het is geen vriend!
Wie niet lere, die niet wete en zo besluit, de gekwetste man zich niet nogmaals
te laten vangen.
En ondanks deze bewuste voornemens, gebeurt het toch, met dat verschil dat hij zich nu niet blootgaf,
maar een puzzelaar tegenkwam die het principe: 'waar rook is, is vuur' als leidraad gebruikt.
Deze kreeg evenveel informatie als de man met het luisterende oor.
Zij het dit keer verspreid over een lange tijdspanne.
De man zal vaak nadenken, omdat hij de pijn van het litteken niet kan thuisbrengen.
Hier, komt de twijfel in wat hij suggererend denkt maar niet kan bevestigen, antwoordt brengen:
'je maakt je hele leven vrienden, zelfs hele goede, alleen beslist vadertje tijd dat deze ooit zal ophouden.'
De man zal nieuwe vrienden make uiteraard maar
objectief vanop een afstand bekeken, verspreidt over een lange tijdspanne kan hij geen vrienden houden.
Hij ziet het nu, en hierdoor is het geen twijfel meer. De twijfel is bevestigd. Hij zal zoals velen boezemvrienden blijven maken, en zoals velen steeds weer verliezen. Verschillende leidraden lopen door
eenieders leven, deze is er één van.
Zijn zelfgecreëerde aura maakt hem immuun voor de pijn bij het verliezen van een goede vriend.
Dit is, waarom men de indruk kan krijgen dat hij in zijn eige wereldje leeft.
De prijs die hij betaald is hoog
maar gerechtvaardigd, liever geen vrienden, volledige, kunstmatig aangelegde nultolerantie ipv
terug een risico te lopen. Voor de man die de diversiteit van het leven op één aspect heeft gezien,
heeft besloten geen mogelijkheid bestaansrecht te geven door
potentiële vrienden zeer doelbewust te ontwijken.
Is hij gek geworden? Paranoïde? Of...
Is hij net als iedereen product van zijn omgeving geworden?
Wiens visie benaderd dan het meest de werkelijkheid?
Overleden is hij
op oude leeftijd gestorven in zijn slaap
Alsof hij aanvoelde dat hij dit keer voor het laatst zijn ogen zou sluiten
had hij een stuk perkament tussen beide handen die op de borst
lagen te rusten. Hierop stond geschreven:
'Een goede vriend kan een figurant in de prent van mijn leven geweest zijn.
ik spreek hen ook tegen die onbewust instemmend knikken en hiertegenover materialisme plaatsen.
Een goede vriend, hoeft men niet te bezoeken.
Een goede vriend, is diegene dat je littekens zag en je als mens behandelde.
Dit is in mijn ogen een goede vriend.
Of hij nu even op het toneel verschijnt of onafgebroken, de tijdspanne speelt, zo heb ik geleerd,
geen enkele rol. Ook niet of hij al dan niet iets voor je doet.
Dit, is een goede vriend, hij die mijn littekens niet kende maar wel zag, en door die littekens, naar mijn
getormenteerde ziel keek. Ik zag voorstellingsvermogen van allerlei aard in zijn ogen, maar geen enkele
beoordelend. Het enige dat hij me vertelde was: 'jij, bent niet alleen.'
Dit is mijn vriend, we wonen in verschillende werelddelen, maar ik voel hem.
Zou hij mij voelen?
Deze vriend laat mijn wereld glanzen, ook al zie ik hem waarschijnlijk nooit meer.
Al woonde hij op de maan, dan was hij nog steeds bij mij. Deze verre vriend, heb ik toegelaten in mijn hart.
Hij is nu een stuk van mezelf geworden
Ik heb het gevoel dat dit het enige soort vriend is waarvan je met enige zekerheid kan zeggen:
"Deze zal ik nooit verliezen!"