Niet alleen de lamentabele aanpak van de Coronacrisis in het lopende jaar 2020 ligt aan de basis van het ontslag van de federale politiekers. Veeleer is het de opeenstapeling van burleske blunders die het vertrouwen van de politieke leiders volkomen verspeelde.
Het meest merkwaardige nog bij dit ontslag is dat het niet door de oppositiepartijen geëist werd, noch door een volksopstand afgedwongen. Neen, het is de politieke klasse zelf - zowel de regeringsleden als de verkozen oppositieleden - die beslisten om uit het politieke halfrond te stappen. Naar verluidt - zo beweerden althans de enkele moedigen die de pers nog wilden te woord staan - omdat ze teveel verdienden naargelang de verantwoordelijkheid die ze aankonden.
Zeker als minister, gaf Maggie De Block toe, moet je niet onderschatten wat de mensen allemaal van je verwachten. Wij zijn ook maar mensen, èh! Als ge 's avonds moegewerkt in uw kot komt, wilt ge ook wel eens aan iets anders denken dan aan alle wereldproblemen! Als dokter moet ge wel vierentwintig uur op vierentwintig beschikbaar zijn; maar toch niet als politieker...!
Op de vraag waarom de voltallige federale regering dan plots tot ontslag overging, wilden noch premier Wilmès, noch Bart De Wever, noch Paul Magnette, Lachaert, Coene, Rousseau of Almaci dieper ingaan. Maar voor iedereen was het duidelijk: wat er ook in de plaats zou komen voor deze patsers, erger kon het alleszins niet!
Pieter Blyaert