Moeder.
Bij leven had ik nooit gedacht dat ik je dit had kunnen zeggen.
Een speciale, zeiden ze. En je weet wat ze bedoelen als ze dat over je zeggen he.
Een Speciale. Zoveel is zeker, maar dat kan op zo veel manieren ingevuld worden.
2 stenen, die kon jij laten vechten op momenten dat je "het in" had.
Tegendraads, averechts, grofggebekt en onwaarschijnlijk taktloos. Eigenschappen die jou precies opschrijven voor mensen die je maar half kenden.
Eigenschappen die me naar mate ik meer en meer door de wol geverfd wordt niet gans vreemd zijn omdat ik die ook in me heb.
In compagnie, kwam je steeds uit een hoek waarvan iedereen dacht, (maar nooit zei... ) van waar komt dat nu weeral. Waar hebben we dit nu weeral aan verdiend?
Onze pa zei altijd. "Dee van ons, want zo zei hij dat. Dee van ons, dee kan er me een kou hand aan komen". En uitspraak die de lading volledig dekt.
Een koude hand. Eerst schrik je op en voelt het storend, vervelend en ongepast. Maar je bent wel in een keer wakker, allert en bij de pinken. Dat moest je wel zijn in jouw gezelschap.
Als het niet helemaal ging zoals je plande zei je... kom Jef we geun nar hous. Woorden die nog steeds klinken als was het gisteren. En dan haalde je de sleutel van de voordeur al boven. Een sleutel die bengelde aan een zilveren mercedessleutelhanger die je kreeg toen je eindelijk in pensioen mocht. Niet dat je kon autrijden. Autorijden was niet aan jou besteed. Jij liet je rijden. Een beetje zoals Hiacinth Bucket.... the lady of the house. En dan gaf je commentaar op hoe Jefke reed. Ook een beetje zoals Hiacinth Bucket, the lady of the house.
Je had veel kantjes, heel veel. Grote en kleine.
Het 100-voudige van al je kantjes zou ik nu zo graag nog eens willen nog verdragen .. ik zou je zo graag nog eens willen horen... Janneke schiet er na is out en doo is vouf minuute normaal en slaagda gour...... of kom Jef we geun nar hous...
Je was er altijd. Steeds present. Steeds heel aanwezig, bezorgd en zorgzaam. Je hield de boel aan de waggel. De bloem in de saus.
Overal was je. Misschien was het dat wat me stoorde. Misschien was het daarom dat je "kantjes" me toen meer opvielen dan de andere rollen die je opnam. De supporter, de zorgzame, fiere oma, de trouwe partner, de bezorgde moeder... de "er met een koude hand aankomende sigarettenpaffende 33-igerdrinkende zwartkijker...