Ze zeggen dat wij te gelukkig zijn.
Dat wij alles kunnen – dat wij alles mogen – dat er geen grenzen zijn in ons bestaan.
Wij kunnen kiezen uit honderd verschillende studierichtingen,
na onze sabbatical aan de andere kant van de wereld.
Wij verschuilen ons in hotel mama waar het veilig, lief en zacht is.
Of we willen meteen een eigendom met de luxe van een vijfsterrenhotel.
Wij verwachten te veel en weigeren elk compromis.
Ze hebben ons geleerd dat we alles kunnen worden als we er maar hard genoeg voor werken. Maar werken willen wij niet.
Wij klagen over burn-out terwijl we niet eens weten wat dat eigenlijk is.
Wij lopen de deur plat bij de psycholoog, zonder dat we ook maar iets hebben meegemaakt in ons korte leven.
Wij liggen de hele dag voor de tv te stinken.
Of verslijten laveloos ons mooie leven in een ziekenhuisbed na een avondje binge-drinken.
Wij zijn een bende vadsige vetzakken, kankerende kuttenlekkers, mongolide maniakken.
Wij zijn in één trek vergroeid met onze smartphone en onze koopverslaving.
En we geven geen moer om onze familie. Of om de wereld.
Alleen maar om Pokémons.
Wat hebben ze toch fout gedaan?
Wij hebben alle luxe, alle middelen en alle mogelijkheden.
En toch hebben wij het leven niet begrepen.
Wij zijn een verlore, generatie van de intellectuele armoedzaaiers.
Van ruggengraatloze nietsnutten.
Ons narcisisme is groter dan onze herseninhoud,
Ons zuurverworven stemrecht hebben we met graagte weer overboord gegooid.
Hun normen en waarden zijn volledig in rook opgegaan.
In hun tijd was het anders. Zij moesten knokken om het te maken.
Zij, scheppers van de porno-industrie. Eigenaars van wereldwijd gevestigde voedselmultinationals.
Uitvinders van termen als ‘globalisering’ en uitspraken als ‘Grab ‘m by the pussy’.
Ooit van nul begonnen, nu eigenaar van alle waterplassen in het oostelijk halfrond.
Ze hebben de wereld zo mooi vormgegeven.
Zet u schrap, het is nu aan ons.