‘Kunt u er misschien een veertje van maken?’. Ze wijst met haar vinger naar haar hals. De tatoeëerder laat zijn vinger over het litteken glijden, een kleine verdikking dat als een rafelig streepje op haar huid staat. ‘Ja, ik denk het wel’, hij knijpt zijn ogen tot spleetjes, ze voelt zijn haren kriebelen tegen haar wang.
‘Hij staat recht denk ik’, ze keek omhoog naar de constructie die ze samen in elkaar getimmerd hadden. Hij keek haar aan, te lang. ‘Is het goed zo’? Haar armen begonnen te trillen onder het gewicht van het raamwerk. ‘Ik, ik uh, ik hou van je’. Hij keek haar nog altijd strak aan, zonder te knipperen, vragend, hoop droop van zijn gezicht. Ze keek hem aan, ja ze wist het maar wilde het niet weten, godverdomme. ‘Au, shit’, in een reflex ging haar hand naar haar hals, bloed stroomde over haar vingers. Snel duwde hij het raamwerk tegen de muur en stond in twee grote stappen voor haar. ‘Laat zien’, grove handen duwde haar hand weg waardoor het bloed als een fonteintje naar buiten spoot. ‘ Je moet naar het ziekenhuis, onmiddellijk’, zijn gezicht trok wit weg. De pin was losgekomen van het hoekprofiel, wat eigenlijk onmogelijk was. Ja, wat normaal niet kon, dit kon niet, ze wilde hem niet, nooit. In de taxi naar het ziekenhuis bleef hij maar naar haar kijken, wit, maar nog steeds met die vragende ogen. Ze voelde hoe ze steeds misselijker werd, hoe het zwart werd voor haar ogen. Twee armen om haar heen en een geur van alcohol dat ontsnapte tussen de baardharen van zijn mond die niks had mogen zeggen. ‘Laat me los’, haar stem klonk zwak.
Weken later zal ze het schreeuwen. ‘Laat me los’ maar ook dan doet hij alsof hij haar niet hoort.
‘Het is wel een pijnlijke plaats, maar binnen een uurtje staat het er wel op’, zachtjes haalt hij zijn hand weg. ‘Oké, doe maar, kan het nu?’ Een pijnlijk uurtje en dan is het over. Nooit meer zal ze in de spiegel kijken en misselijk worden, van mijn lijf, weg.
(C) tekst en beeld Hanneke van de Kerkhof