Ooit heb ik een gedicht geschreven over het behang,
de lagen van een vorig leven en hoe ik die
een voor een afpelde als de schillen van een ui
(sorry voor de cliché vergelijking).
Mijn nieuwe huis moet nog in mij groeien
of ik in het huis.
Het past me niet zoals mijn oude jas.
Ik loop erdoorheen met schoenen
die de vloer nog niet herkennen,
de plaatsen waar het parket de sporen draagt
van een vorig leven.
Ik kijk door het raam naar een uitzicht
dat het mijne niet is,
verzin voorzichtig een verhaal
van achter de gordijnen.
Over de man met de wollen hond
- een waggelende bol op pootjes -
de weduwe op de fiets met veel te zware tassen
(dat krijgt ze in haar eentje nooit op).
Het is feest en de kersverlichting brandt
aan bomen en struiken die misschien
al jaren dezelfde lichtjes dragen.
Ik gluur binnen bij onbekende buren,
lachende mensen rond gedekte tafels.
Hier hangt een bordje met ‘gevaarlijke hond’
(ik weet niet meer wat ik moet geloven
maar ik versnel mijn pas).
In huis aai ik de katten:
stil maar, dit is je nieuwe thuis.