Onder onze zinnen schuilen
woorden die we zwijgend drinken
in de stilte van jouw lach,
de rimpels om je ogen,
de huid die er in zachte plooien ademt
en hoe je mij dan vriendelijk ontwijkt,
niet aankijkt
omdat iets niet doen zoveel sterker is.
In dat vacuüm van tijd en ruimte
los jij mijn angsten op, ik vergeet ze
net als de wereld rondom mij,
elke grip op realiteit verslapt tot ik niet langer
hier op deze stoel zit recht tegenover jou
waar ik mij afvraag of dit nu toekomst is
en wanneer het verleden mij inhaalt.
Voorzichtig hef ik mijn glas,
klink op onze vriendschap
en houd mijn adem in
om niet te breken.