De lichtblauwe gedrappeerde gordijnen (ont)sieren nog steeds de ramen van wat ooit onze slaapkamer was.
Wanneer ik toevallig voorbij rijd vallen zij het eerst op.
Dan pas het balkon met de roestige ballustrade.
Toen ik de gordijnen zo 'n 20 jaar geleden ophing had ik er al een bloedhekel aan.
De combinatie van gedrappeerd lichtblauw kunstsatijn, de voile drapperiën en roze overgordijnen waren fake, nep en kitscherig.
Ze hadden, zo bedenk ik me destijds het doel een soort van Holly Hobbiesfeer te creeren en zorgden voor sfeer van kuisheid en fatsoen.
Een soort van zedigheid en sereeniteit die hevig contrasteerden met mijn hitsigheid en tempramentvolle geestdriftigheid.
De gordijnen waren in mijn ogen functioneel om vleselijke lusten te temperen. Althans zo heb ik het altijd ervaren. Wellicht daadoor dat ik er zo'n bloedhekel aan had.
Nu nog steeds.
Kutgordijnen, maar dat durfde ik toen zo niet zeggen.
Het herenhuis langs de ring staat al 17 jaar leeg en lijkt een beetje een spookhuis.
De gordijnen hebben de tand des tijds overleefd en hangen er nog steeds op dezelfde manier zoals op de dag dat ik er de deur achter mij dichtsloeg.
Onze relatie is het anders vergaan.
Daar schiet niets meer van over.
Persoonlijk wijt ik dat aan onderdrukte hitsigheid en passie en te veel Holly Hobbie maar er zullen wellicht nog wel andere redenen zijn voor het scheeflopen.
Misschien lag scheef lopen zelf aan de basis van het scheeflopen of was het er een gevolg van, dat laat ik in het midden.
Een ding is wel zeker de gordijnen hebben er geen goed aan gedaan.