Ik ben stikjaloers,
op jullie.
Jullie,
die zich zo parmantig
neervlijen tegen de muur,
op een stoel,
om naar haar te kijken.
Zij
glijdt van de stoel,
verglijdt
in de afgrond.
Zij,
hield niet zo van mij.
Ik was niet zo poezelig
en had altijd kou.
Maar nu ik er
niet meer ben,
mist ze me wel.
Afwezigheid
maakt bemind,
wordt liefde.
Ik draai me
tenenkrullend om
in mijn graf.
Blauw van de kou
en groen van jaloezie.
---
Kunstwerk: Mark Manders
Tentoonstelling: Het nieuwe Geniaal
Cultureel Centrum, Mechelen
Zin in Musea, Creatief Schrijven, 28 november 2021
Foto: Elise Eos