nat zand wordt harder, zegt ze.
met haar enkels in zee geboord
versteent ze langzaam,
zwemt zichzelf een pantser
daar in de golven is ze een
steen, een breker, een te
overwinnen weerstand -
een boei voor verloren matrozen
maar het schiften van het strand
vergeet steeds de herinnering
dus straks, als ze weer
huiswaarts gaat, blijft het los
zand van de tijd evenzeer
tussen haar tenen hangen