jij met je immer evenwichtige onvoorspelbaarheid
staat daar onverhoeds elegant jezelf te zijn
nooit helemaal genezen van je altijddurende onrust
als ik vertrek, ga je dan met me mee
tot achter de zacht wiegende bomen
met duizend variaties van blauw boven onze hoofden
en om ons heen meer groen dan dat we ooit kunnen benoemen
luisteren we dan samen naar de fluisterende steppe
die de aankomende storm van spijt om niet te gaan voorspelt
alsof ik de hele tijd besluiteloos en buiten adem ben
loop ik mezelf vermoeid in een cirkel achterna
mijn dromen in mijn ontroostbare linkerhand
doorboor me op dat moment genadeloos met jouw ogen
breng me tot stilstand zodat tijd niet meer bestaat
we laten dan voor één keer de hoogste top op de achtergrond
en blijven dan misschien gewoon hier ter plekke staan
om zo ons onvoorspelbaar doel uiteindelijk toch te bereiken