Ik weef een net
rond mijn gedachten.
Leg knopen in de hoeken,
laat ze niet ontsnappen.
Zo bang om los te laten,
te voelen wat er schuilt
onder dat zorgvuldig laagje.
Bescherm me,
geef me je hand,
ik ben bang in het donker.
Laat me niet alleen,
ik ben zelf mijn ergste vijand.
Zoek een plek waar ik veilig
landen kan.
Stranden op de oevers
van mijn dromen,
in netten gevangen.
VIssen op het droge.
Ik lees in je ogen
mijn eigen zoekende blik,
vraag me niet waarom.
Bestaat het antwoord
op een niet gestelde vraag?
Zolang alles vaag blijft
is er geen reden tot paniek.
Vlak scherpe kantjes af,
neem een gum voor te strak
uitgesponnen lijnen.
Verdraag mij in de schemering,
daag mij niet uit het licht
te breken. Ik zoek in jou
mijn periscoop, mijn kijkgat
op de wereld.
Wikkel mij in witte lakens,
drapeer mij op een hemelbed.
Sluit de gordijnen, open
het raam en laat altijd
een streepje zon
op mijn gezicht.