HET BOS VAN DACHTIKETNIE
In het bos van Dachtiketnie wonen mier, spin, specht en eekhoorn met zijn allen samen.
Maar er is iets vreemds aan de hand in het bos.
Je weet wel, dat mieren hopen bouwen, spinnen webben maken, spechten gaten timmeren en eekhoorns eikels verzamelen.
Mier echter, die krijgt geen zandkorrel meer versleept. Het is net alsof haar smalle rugje en haar dunne pootjes al hun kracht verloren hebben.
Spin, die krijgt geen rechte draad meer gesponnen. Haar web lijkt eerder op een doolhof dan op een mooi blinkend spinnenweb. Het is net alsof haar kunstige draadtalenten allemaal verdwenen zijn.
Specht, die kan alleen nog minigaatjes kloppen, zijn bekje zegt niet meer ‘rikketikketik’, zijn bonte kleuren zijn grijs en grauw, het is niet mooi om aan te zien.
En eekhoorn, die vindt zelfs geen eikels meer! Is zijn zicht verslechtert? Of zijn alle eikels uit het bos verdwenen?
Wat is er toch aan de hand met hen?
Als ik het mij goed herinner, was het bos vroeger mooi, groen en gevuld met bonte dierengeluiden, kleurig en fleurig gebouwde nesten en gelukkige dieren.
Maar vandaag… en zelfs gisteren ook al… is het stil in het bos, en ziet het er erg sip en donker uit.
Zelfs de bomen weten niet meer wat er aan de hand is! Zij zijn bang om hun blaadjes te laten vallen, uit schrik dat ze in de lente niet meer zouden terug groeien! Dus ze houden ze angstvallig bij, waardoor er alleen nog maar dorre bruine bomen te vinden zijn in Dachtiketnie. De zon heeft geen zin meer om haar stralen te laten schijnen op het bos, het haalt volgens haar niets meer uit, want niets groeit er nog.
Dit kan zo niet meer verder.
En er is maar één iemand die raad weet.
Welgedacht de kabouter.
Welgedacht is de enige in het ganse bos die nog steeds gelukkig is. Hoe doet hij dat toch? Hoe blijft hij zo stralend rondlopen en met zijn kleine sterke handen het bos – of dat wat er nog van over is – verzorgen? Hoe houdt hij steeds die stralende glimlach op zijn lippen en loopt hij vrolijk fluitend op het mos? Hoe staat hij elke ochtend moeiteloos op om de bloemen en planten te gaan verzorgen? Voor de dieren en bomen is hij hun laatste hoop. Hij moet hen leren hoe hij dat doet.
Zodat het bos zijn stralende groene glans weer terugkrijgt en de dieren hun kracht.
Dus maken ze een afspraak met hem, aan de Grote Eik met de holle tak, vlak aan de waterbron.
Er zijn wel 10 000 mieren, 578 spinnen, 122 eekhoorns en 12 spechten aanwezig. De Grote Eik spreidt met zijn laatste kracht zijn takken zodat iedereen een zitplaatje heeft.
Kabouter Welgedacht is, net als alle 10 712 dieren, stipt op tijd aanwezig.
Vol spanning en met ingehouden adem (of toch voor een tijdje) kijkt iedereen de wijze kabouter aan. Het is muisstil in het bos. Je hoort geen blaadje vallen en geen takje breken.
En dan begint Kabouter Welgedacht met zijn verhaal.
Lieve mieren. Jullie zijn vergeten. Doordat jullie vonden dat de spinnen sneller waren en de spechten grotere gaten konden maken, waren jullie vooral bezig met hen. Plots vonden jullie de draagkracht van jullie sterke rug en lenige armen niet meer zo bijzonder en stilletjes aan verloren jullie het geloof in jullie ware talent, namelijk prachtige mierenhopen bouwen, en als echte werkpaarden zeulen en sleuren met allerlei bosmateriaal. Als jullie terug geloven in jezelf, en terug weten waar jullie goed in zijn, dan kunnen jullie morgen zelfs al weer aan de slag. En ik ben er zeker van dat jullie terug super mega gelukkige mieren zullen zijn.
Prachtige spinnen. Ook jullie zijn vergeten. Jullie keken zoveel naar de eekhoorns die moeiteloos door de takken van de bomen zwierden met een snelheid die jullie niet haalden, dat jullie vergaten wat een ongelooflijk perfecte spinnenwebben jullie kunnen maken. Niemand anders kan dit zo goed als jullie. Maar jullie vonden dit plots niet meer zo bijzonder. Jullie dachten dat jullie ook moesten kunnen zwieren, maar jullie hoeven enkel de beste webbenbouwers van het bos te zijn. Als jullie terug in jezelf geloven, en terug weten waar jullie de beste in zijn, dan kunnen jullie morgen ook alweer aan de slag. Stop met vergelijken met anderen en kijk naar waar jullie zèlf zo ongelooflijk goed in zijn. En jullie zullen terug gelukkige spinnen zijn en mooie webben maken.
Krachtige eekhoorns. Jullie vonden de minuscuul opgebouwde hopen van jullie mierenvrienden zo fantastisch, en de samenwerking van hun ganse familie om die ene perfecte mierenhoop te bouwen, dat jullie je soms eenzaam voelden. Omdat jullie je nestje alleen moesten vullen met eikels. Jullie gaven op. Jullie voelden zich wat in de steek gelaten, terwijl heit nu eenmaal jullie taak is om alleen op pad te gaan en eikels te verzamelen! Jullie mogen gerust mee genieten van al het moois dat de mieren bouwen, maar je hoeft hier helemaal niet jaloers om te zijn. Jullie zijn zo krachtig, lenig en snel, dat jullie dit alleen kunnen! Als jullie terug in jezelf geloven, en terug weten waar jullie de beste in zijn, dan kunnen jullie morgen ook alweer aan de slag. Er liggen tonnen eikels in het bos, te wachten op jullie snelle vingers om ze te verzamelen voor de winter.
Bonte gekleurde spechten. Jullie keken zo op naar de Grote Krachtige Eik waarin jullie je nest bouwden, dat jullie je erg klein gingen voelen. De eik die weer en wind doorstond, die zijn takken ter bescherming bood en jullie een veilige haven bood. De eik die aan wel honderd dieren een thuis kon geven, terwijl jullie voor slechts eentje een huisje bouwden. Hierdoor verloren jullie het geloof in jezelf. Jullie vonden dat wat jullie deden minderwaardig aan wat de Eik bood. Maar niets is minder waar(d). Iedereen hier in het bos heeft zijn eigenste taak èn zijn eigenste talent. En dat van jullie is schitteren met pracht en praal en het bos levendig houden met jullie geklop. En jullie bieden een warme thuis aan jullie eigen gezin. Als jullie terug in jezelf geloven, en terug weten waar jullie de beste in zijn, dan kunnen jullie morgen ook alweer aan de slag.
De Grote Krachtige Eik had ook naar het verhaal van Welgedacht geluisterd. Stilaan begon hij te beseffen dat wat hij deed, namelijk zijn bladeren bijhouden, ook niet echt één van zijn talenten was. Dit was niet de reden dat hij in het bos stond. Hij moest zijn bladeren herfst na herfst laten vallen, zodat deze de grond zouden voeden en de nieuwe planten en dieren in de lente konden eten van de gevoede grond. Dit was de enige manier waarop het bos kon groeien. Waarop hij kon groeien. Waarop de planten en dieren konden groeien. Loslaten van het oude en plaats maken voor het nieuwe.
Stilletjes aan begon iedereen te snappen wat Welgedacht zei. Als ze gewoon waren wie ze hoorden te zijn (en dat wisten ze, diep vanbinnen) en deden waar hun grootste talent lag, dan lag niets hen in de weg om gelukkig te zijn.
Wanneer ze dicht bij zichzelf bleven in plaats van zich te vergelijken met anderen (je kan appelen en peren toch ook niet vergelijken???)
Wanneer ze deden waar ze goed in waren en wat ze graag deden (in plaats van tegen hun zin iets uit te proberen dat eigenlijk niet echt bij hen paste, zoals Specht een keertje probeerde om zandkorrels te verplaatsen met zijn snavel, wat géén succes bleek te zijn!).
Wanneer ze trots waren op zichzelf, en zichzelf graag zagen, nèt zoals ze waren, niet meer of niet minder.
Wanneer ze geloofden en vertrouwden dat wat ze deden in het bos, ervoor zorgde dat het bos er op zijn allermooiste uitzag. En ze moesten er gewoon maar aan beginnen! Morgen al!
Dan… zouden zij net als Welgedacht, weer gelukkig zijn. En wie zou er nu niet kiezen om gelukkig te zijn?
De dieren juichten! Ze waren zo blij en opgetogen met deze boodschap en voelden zich enorm opgelucht.
Met zijn alles beslisten ze om vanaf morgen weer aan de slag te gaan en de woorden van Welgedacht mee te nemen naar hun huisjes.
En zoals je al kan raden… zag het bos van Dachtiketnie er binnen de kortste keren weer blinkend en stralend groen uit, de zon scheen er haar mooiste stralen, hoorde je dagelijks het kloppen van de bonte specht, liep je als je niet uitkeek tegen zilvergrijze spinnenwebben aan, trippelden de eekhoorns vrolijk van tak tot tak en vond je als je wat beter keek magnifiek gebouwde mierenhopen met ijverig werkende mieren à volonté.
En elk jaar in de herfst kwamen alle dieren samen aan de Grote Krachtige Eik, die trots zijn takken spreidde voor al zijn bezoekers, wachtend op de volgende groene knoppen die zouden groeien ergens in de lente. En met een grote DANKUWEL bedankten ze kabouter Welgedacht voor de meest wijze les uit hun leven, bedankten ze ook elkaar, voor de mooie samenwerking in het bos en bedankten ze zichzelf, gewoon omdat ze het waard waren.
Gelukkig zijn. Ze wisten nu allemaal hoe het zat. In het bos van Dachtiketnie (wat trouwens een jaar later van naam veranderde en Dachtiketwel ging noemen).