‘Salu allemaal!’ roept hij. En trekt de deur dicht, haast zich naar buiten, HAAR achterna. Hij zoekt haar, gejaagd. Ziet haar stappen aan de overkant van de straat, in het schemerlicht van deze perfecte avond. Verdomd, Bruno, denkt hij. Doe niet zo kinderachtig.
Het is het licht - denkt ze - dit schemerlicht. Alles is er in verzopen. Ze voelt de warmte van de late lentedagen. Zalig, hoe ze zomaar, zonder jasje, zomaar, in haar jurk, met blote armen, met blote benen door de stad kan wandelen, denkend, voelend, bijna blindelings, bijna op de tast.
Maar hij weet het: dit is niet kinderachtig. Dit is sterker dan hemzelf. Het heeft hem van onder tot boven in de war gebracht. Hij, student, voorlaatste jaar burgerlijk ingenieur. Van plan om zo vlug mogelijk naar het buitenland te vertrekken, om de wereld te verkennen. Mét de goedkeuring van thuis, nota bene: in hun familie waren er heel wat die veel gereisd hadden: als handelaars. Of op de vlucht voor de hel van oorlogen. Het was een school voor het leven, zegden ze. Dus, als hij een tijdje naar het buitenland wilde: oké. Des te beter. En nu komt daar zo’n meisje tussen gewandeld, dat het allemaal in de waagschaal dreigt te gooien. Een beeld van een meisje, dat wel.
Prachtig toch, waar ze daarjuist weer over discussieerden, denkt ze. Dat alle mensen gelijk zijn. Dat je zelf toch wéét dat je het beste voorhebt met de andere. Je buurman ook. Dat hij zou reageren als jij, tenminste, als hij voldoende vertrouwen had. Maar dat ons eeuwen en eeuwenlang werd aangeleerd en ingepompt dat een mens zelfzuchtig is, een wolf voor de medemens. En dat we dus wantrouwig zijn tegenover elkaar en agressief. Dat we niet beter weten.
Maar het zou anders worden. Wij, beloofden ze aan elkaar – en aan de Jezuïet die hun gespreksgroep begeleidde – wij zullen hier mee breken. We zullen Anders GAan LEVen. Kiezen voor de liefde. Love and Peace, zoals in America. Saaie conventies, verstarde instituten: ze zullen ons leven niet langer beheersen. Geen oorlog meer, geen legerdienst. Burgerdienst. Of helpen in ontwikkelingslanden. Geen sprake meer van onderontwikkelde gebieden. Niet domineren, houden van alle mensen, zonder onderscheid van rang of stand of kleur.
Jawel, ze was anders dan de meeste meisjes die hij kende. Ze interesseerde zich voor meer dan voor kleedjes en armbanden en ringetjes en thé dansants en later vele kindertjes. Ze stond perfect haar mannetje in discussies. Deze avond nog, op de vergadering over dat anders gaan leven: hij was helemaal akkoord met wat ze zegde. Ze sprak ook vlot mee over literatuur en beeldende kunst en muziek. Films interesseerden haar niet zo erg. Maar dat was bij te leren…Verdomd! Wat hij uitkraamde! Wat er in zijn hoofd rondzwalpte! En in de rest van zijn lijf…
Hoe ze hier stapt… Ik ben gelukkig, denkt ze. Ik heb geluk gehad, langs alle kanten. Met thuis, toch. Met de vrienden van de jeugdbeweging. Met de vrienden hier. Een kind zou ze nooit meer willen zijn. Die tijd was zwart. Maar dat was lang, lang geleden. Dat was ze vergeten. Daar denkt ze niet meer aan. Nooit meer. Jamais! Ze is gelukkig. Punt. Uit.
Ze heeft geluk gehad. En ze geniet. Van elke stap. Van het geroezemoes op de caféterrasjes. Van het gelach uit de open ramen van de studentenhuizen. Van het idee dat god liefde is en dat Alle Menschen Brüder werden.
Opgepast, ze steekt de laan over, ze gaat die zijstraat in. Zie ze stappen, met blote armen, blote benen, in die turquoise jurk, zie hoe die jurk elegant mee zwaait met elke stap die ze zet. Studenten kijken haar na van op de caféterrasjes, geven lachend commentaar, hier en daar wordt er gefloten. Zij stapt verder, op haar eigen ritme. Zou ze dat niet doorhebben? Merkt ze dat dan niet? Merkt ze niet dat hij smoor is op haar? Verliefd als de eerste de beste puber. Wat was het toch, dat hem zo fascineerde? Waarom lag hij ’s nachts wakker, twijfelend tussen haar een aanzoek te doen en zijn zin voor zelfbehoud, zijn West-Vlaamse schrik om zich bloot te geven, om met zijn gevoelens te koop te lopen, om zich te laten verleiden. De ascetische opvoeding op het college bij de Jezuïeten zal daar ook wel voor iets tussen zitten, denkt hij.
Het is fris geworden. Hij moet haar laten gaan. Er is hier bijna geen volk meer op de straat. Het zou teveel opvallen als hij haar nog verder volgde.
Maar zìj laat hèm niet los, verdorie. Haar glanzende bruine haren, haar slanke lijf, haar vriendelijke gezicht. En die ogen! De mooiste ogen van alle porren in Leuven – zeggen zijn maten van haar. Tot voor kort had hem dat niets gezegd. Tot voor kort wilde hij iets anders dan achter meisjes lopen. Maar nu hij HAAR was tegengekomen… Het licht, als dauwdruppels in haar ogen… Hola, makker, denkt hij, straks ga je er nog gedichten over schrijven! Ze is Beatrice niet, toch!
Het is donker nu. Het loopt door haar hoofd wat haar doopmeter haar verleden zaterdag vroeg: ‘Heb je er al eens over nagedacht, Frida, wat je voor jezélf zou willen? Zonder al die sukkelaars die je zou willen helpen en die je zullen opeten? Je gaat toch niet naar ’t klooster gaan, zeker? Je wordt toch geen non? Nee. Gelukkig. Hewel, wie wil je dan zijn, binnen, pakweg, tien jaar?’. Zo was ze, die meter, ze nam geen blad voor de mond. Zeker niet als haar moeder er niet bij was.
Ze heeft er over nagedacht de voorbije dagen. En het antwoord is: nee. Ze weet het niet. Zijzelf? Wat ze wil worden? Wie zal het zeggen? Wìl ze iets worden, gewoon, voor zichzelf?
Verrek! Het was zo’n volmaakte dag. En nu loopt ze weer te piekeren! Wat waren die prachtige verzen van Goethe weer? Über alle Gipfeln gibt’s Ruhe... denkt ze. En ook, met zoet verdriet, als bij liederen van Schubert, nocturnes van Chopin, dat haar vriendinnen nu bijna allemaal met een lief rondlopen en zij niet en dat ze zo alleen is en zou ze ooit...