Ik bevind me op een kruispunt zonder uitweg
met op elke straathoek een obstakel:
een tegenligger, een verlaten werktuig, een verkeersbord met een lamp –
elke weg leidt je weg, maar voor mij is er geen uitweg.
De eerste weg brengt je naar het bruisen van de stad:
havercappuccino in de ochtend, rijstnoedels op de middag, feestgejoel in de nacht,
een avond die eeuwig duurt en een nacht die nooit verdwijnt,
maar ik kan er niet komen, want ik sta op een kruispunt zonder uitweg.
De tweede weg leidt naar schapengeblaat:
kraaiende hanen in de ochtend, kersenjam op je brood, krekels in de nacht,
rust, vrijheid, eenzaamheid, genot, gemak, een leven zonder regels,
maar ik kan er niet komen, want ik sta op een kruispunt zonder uitweg.
De derde weg leidt naar de werkwijk:
een filmstudio, een uitgeverij, een avondschool, een kantoor, een bank, een ziekenhuis, een bouwwerf, een hotel, een restaurant, een kattencafé…
alles waar je ooit van hebt gedroomd en meer, je toevlucht of je nachtmerrie,
maar ik kan er niet komen, want ik sta op een kruispunt zonder uitweg.
De laatste weg brengt je terug:
zand erover, nieuwe kansen, de veiligste haven die je ooit hebt gekend,
een oude identiteit, een herhaalde activiteit, een reis door de tijd,
maar ik kan er niet komen, want ik sta op een kruispunt zonder uitweg.
In de verte hoor ik het luiden van de kerkklokken,
Tom zwaait naar Nina en Nina zwaait naar Jan in hun leven in Verweggistan,
maar ook bij hen kan ik niet komen, want ik sta nog steeds hier,
vastgenageld aan de grond, vastgenageld op dit kruispunt zonder uitweg.