nieuwe wijsgeren vergaren over de wereld
vieren de dood van de werkelijkheid
ik lig hier met het meisje dat de titel van haar lievelingslied vergeet
en kan niet begrijpen hoe ze zo onnauwkeurig juist kan zijn
“werkelijkheid is al we hebben”
mijn vingers koesteren de idee
mijn geest construeert vergeefs haar context
mijn antwoord is onvermijdelijk te laat
ik probeer haar in wanhoop te kussen
zij biedt mij haar hand aan
eindelijk iets om vast te houden in deze onwerkelijke wereld
wat ik vrees is waar
ik begeer haar hart meer dan de wijsheid van haar verzen
zij spreekt voortdurend over idealen
zij is zonder gelijke
iedereen wil zijn zoals haar
ik probeer te denken
haar gezangen overheersen de stem in mijn hoofd
ik verlies mijn hart
aan het meisje dat de titel van haar lievelingslied vergeet