Ze gaat met de borstel door mijn dikke bruine haren en de bruine lokken vallen golvend over mijn schouder. Ze neuriet een liedje. Het is een liedje dat ik al heel lang ken, al van toen ik nog een baby’tje was. Het is een slaapliedje dat ze vroeger altijd voor mij zong als ik niet kon slapen, als ik een nachtmerrie had. Het gaat over een meisje en een jongen.
Het meisje was klaar met werken op de velden. Het was bloedheet in augustus, zweet druppelde over haar voorhoofd en liep in een dun straaltje langs haar slapen. Hoewel ze genoot van dit warme weer, was ze ook een beetje droevig. Als het zo warm bleef, dreigde de oogst weer te mislukken en ze wist dat binnen een paar maanden het weer kouder zou worden. De familie van het meisje was arm, ze konden maar nauwelijks de eindjes aan elkaar knopen. De winter was de ergste periode van het jaar, er zou voor een paar maanden geen inkomen zijn en het zou weer bar koud zijn in huis, net zoals vorig jaar. Het meisje keek om zich heen. Niemand maakte zich al zorgen over de winter, waarom zouden ze ook? De hemel was lichtblauw en er was geen wolkje te bespeuren. Ze deed haar werkhandschoenen uit en liep naar binnen. De kinderen mochten altijd een uur voor de volwassenen stoppen met werken. Ze had dus nog iets meer dan een uurtje om naar de jongen te gaan. De jongen woonde met zijn familie aan de andere kant van de velden. Ongeveer twee jaar geleden had ze hem voor het eerste gezien. Ze moest helemaal vanachter op de velden gaan zaaien, toen ze plotseling een jongen zag. Hij was iets groter dan het meisje, maar hij leek even oud. Ze had hem knap gevonden met zijn korte donkere haar en zijn kastanjebruine ogen. Ze waren beginnen praten en het meisje zorgde ervoor dat ze steeds vaker vanachter op de velden mocht werken. Er was een mooie liefde open gebloeid. Ze waren nu bijna één jaar een koppel, maar hun relatie moest geheim blijven. De jongen zijn familie was armer dan die van het meisje, ze zouden het nooit goed vinden als zij met hem trouwde. Dan zouden ze het nog moeilijker hebben in de winter. Maar het meisje hield zo veel van hem, daarom ging ze elke dag nadat ze klaar was met werken naar hem toe. Ze wisten dat hun relatie onmogelijk was, maar ze geloofden dat ze hem mogelijk zouden kunnen maken zolang ze maar niet opgaven.
Het liedje gaat dus vooral over dat er altijd hoop is en dat je niet mag opgeven, want op het einde van het liedje kunnen het meisje en de jongen toch trouwen. Ze worden heel gelukkig en stichten samen een gezinnetje. Ondanks dat ik nog nooit verliefd ben geweest, doet het liedje me altijd het gevoel geven dat ik dat wel ben. Het geeft me een warm gevoel dat me gerust stelt. Het geeft me het gevoel dat er hoop is.