Kortrijk, vrijdag 20 april 2018
Dag Ingemar,
Op mijn netvlies staat een foto gebrand. Een foto van vijf mensen die zich samen in een gammel motorbootje bevinden: vier kinderen, tussen de bijna achttien en bijna vier jaar, en een vader. Een ‘gezinsuitstapje’ in de grote vakantie op initiatief van de vader, zo’n achttien (slik!) jaar geleden. Ze waren te laat - dat gebeurde wel vaker - om nog de toeristenboot te nemen en net dat zorgde voor een veel leuker micro-avontuur. Zo mochten ze met zijn zessen het moerasgebied van Claire’Marais in Noord–Frankrijk zelf bevaren. De vier kinderen, met hun haren naar achteren geblazen door de wind, zitten gezellig samengepakt; de jongste daarbij dicht tegen de oudste aanleunend. De drie oudsten hebben van die oversized stevige regenjassen aan, uitgeleend door de organisatie. Zelfs dat beetje regen kon hen niet deren, integendeel, het maakte de beleving nog een tikkeltje mystieker. Het perfecte plaatje van een gezin (vijf voor en één achter de lens), of zo lijkt het toch. Zes mensen die een tijd geleden samen onder één dak (en nu in dat bootje) beland waren en heel hard probeerden om het perfecte gezin te vormen. Niet veel later zou dat zijn tol eisen en het schijnbaar perfecte plaatje zou uit elkaar vallen. De aandachtige kijker ziet de barsten al en de gebroken harten die achter ieders voorzichtige glimlach schuilgaan.
Liever dan naar die foto te kijken met de bril van die rauwe realiteit, verkies ik om ernaar te kijken vanuit mijn hart. Een hart dat nog steeds overstroomt van liefde voor die twee broers en die zus. Theoretisch gezien kloppen die benamingen zelfs niet helemaal, maar dat maakt mij niets uit. Vanwaar toch die enorme drang van de mensheid om alles en iedereen in - gemakkelijk te begrijpen - vakjes te duwen? Mijn hart voelt niet in vakjes. En ook al is onze onderlinge band misschien moeilijk te definiëren, wij vieren delen een stukje geschiedenis en dat zorgt voor een levenslange connectie. En dat koester ik, net als die foto. Een registratie op de gevoelige plaat dat we ooit bij elkaar hoorden en bovendien één van de laatste keren dat we nog in die constellatie samen waren.
Inmiddels zijn we alle vier volwassen (ja, ook die kleine broer!) en onze levens kunnen niet méér verschillen. Gelukkig zijn er onze smartphones met hun handige applicaties, zodat we nog een beetje op de hoogte blijven van elkaars doen en laten.
Die twee stoere jongens zijn echt kinderen van hun tijd (confronterend, die generatiekloof). Zoiets als brieven schrijven of alles wat maar een beetje ruikt naar sentimentaliteit, is aan hen niet besteed. Als fervente snowboarders verblijven ze heel vaak in de bergen en zijn ze steeds op zoek naar avontuur. En binnenkort ook naar (vast) werk – reality check!
De zus woont met haar gezin in een nieuwbouwwijk in het Leuvense (in jouw contreien dus Ingemar, als ik het goed voorheb tenminste). Waar de kinderen met hun vriendjes op straat kunnen spelen dat het een lieve lust is en de tijd van hun leven lijken te hebben. Getuige daarvan de stroom digitale foto’s die regelmatig op onze schermen verschijnen.
En dat meisje van net geen achttien op die old school-foto? Die heeft zich met hart en ziel in het leven en haar werk gestort. Gedreven door een enorme honger om steeds haar grenzen te verleggen en ervaringen op te doen, reisde ze al flink wat af, volgde ze opleidingen, creatieve workshops … en investeerde ze in haar sociale relaties. En tegelijk bouwde ze samen met haar vriend aan een stevig(e) (t)huis. Waarvan ze hoopt dat het een veilige haven is, waar die drie anderen - met al wie bij hen hoort - tussen al dat whatsappen door graag eens komen aanmeren …
Warme groet,
Daphne