We zaten netjes in bubbels van één of twee personen met een stoel tussen. We droegen een mondmasker. Het lapje stof verhinderde tussendoorse praatjes. Het was muisstil. In de verte af en toe een tram tussen eindakkoord en applaus. Want we applaudisseerden wel.
Eigenlijk mocht dat niet. We werden immers verzocht ons applaus op te sparen tot het einde van het concert. Dat stond zo in het programmaboekje. Maar dat deden we niet. Iedereen was té blij dat er gezongen werd. En met zo'n mondmasker kan je niet tussentijds vriendelijk lachen en aanmoedigend knikken naar het podium. Het contact tussen uitvoerders en publiek lijkt bevroren. Je probeert om ogen te laten spreken en met vurige blik te luisteren. Of overweegt om een welgemikt papieren vliegtuigje naar het podium te richten met daarop 'Bravo!' 'Goed bezig!', als fysieke uitingen van je enthousiasme, een beetje zoals in een gemutete zoommeeting, in de chat. Mmm, toch maar niet.
Je bedenkt dat quasi alle componisten van de uitgevoerde werken in de zaal zitten.
Dus ga je klappen. Na ieder werk. Want het zijn parels op papier en live juweeltjes in dat concert. En ik denk niet dat iemand het écht erg vond, dat klappen. Want daarna ging het over in geruisloos luisteren, intense stilte, zelfs geen kuchje. Je zou niet durven.