Nu amper drie maanden na zijn moeder ook zijn vader overleden was, moest, met het oog op de verkoop, de ouderlijke woonst worden leeggemaakt. Het leeghalen van de woning was niet alleen fysiek maar ook emotioneel een zwaar karwei gebleken, maar de klus was geklaard. Nu enkel nog de boeken.
Hij had wel geweten dat zijn vader een boekenfan was, maar van de met boeken volgestouwde bibliotheekrekken in de studeerkamer had hij toch wel even opgekeken. Zelf was hij niet zo’n fervent lezer. De suggestie de boeken zelf te houden had hij, ietwat smalend, afgewimpeld, zeggend dat hij thuis al een boek had.
Via een zoekertje in de plaatselijke krant had hij een opkoper bereid gevonden de toch wel honderden boeken voor 100 Euro over te nemen. Ze moesten enkel nog worden ingepakt om te worden opgehaald .
Hij was kartonnen dozen beginnen vullen, alles door elkaar, meer in functie van grootte en dikte van de boekdelen dan naar onderwerp of auteur. Toen echter hij de vierde volle doos wilde wegzetten, scheurde die en vielen enkele boeken open op de grond .
Er dwarrelde ook een 100-euro biljet neer.
Hij raapte de boeken en het biljet op, liet de pagina's door zijn vingers glijden en vond nog een tweede biljet. Het duurde enige tellen alvorens hij begreep wat er gebeurd was maar onmiddellijk nadien kwam het besef : zijn ouders hadden cash geld verstopt in een boek in de bibliotheek.
In één boek of in meerdere ?
Had zijn vader niet altijd gezegd dat zijn rijkdom in de boeken te vinden was.
Hij bekeek de boeken nu wat nader. Titels noch kaften, noch enig bijzonder merkteken lieten vermoeden dat er geld in verborgen zat. Ook de plaats waar ze in de boekenkast hadden gestaan vormde geen aanwijzing. Deze boeken verschilden niet van de andere.
Het geld kon dus in gelijk welk boek zijn verstopt.
Hij doorzocht de andere boeken van de doos, daarna die uit de andere dozen en begon toen de nog in de rekken staande boeken te doorbladeren.
Zijn aandacht werd getroffen door de titel en omslag van een boek dat hij net had doorzocht en in de doos wilde stoppen, “De alchemist” van ene Paulo Coelho.
Een alchemist is toch iemand die lood in goud kan veranderen !
Geïntrigeerd begon hij willekeurig een alinea te lezen. Hij vond het verhaal op het eerste gezicht wat simplistisch aandoen, maar, door bepaalde gebeurtenissen en dialogen in het boek aan het denken gezet, raakte hij toch wel geboeid en begon hij te lezen van voor af aan.
Het was het verhaal van Santiago, een Andalusische herdersjongen die zijn kudde verkocht en have en goed achterliet om zijn schat te zoeken bij de Egyptische piramiden en na talloze omzwervingen en ontmoetingen, tenslotte weer belandde in zijn eigen Andalusië en daar de schat vond in de oude kerkruïne waar hij altijd al met zijn schapen had overnacht.
Na het omslaan van het laatste blad, bleef hij in gedachten verzonken.
Hij bedacht dat Santiago verkeerd had gezocht..… of toch niet, want zonder de jarenlange tocht, de meevallers en tegenvallers en de wisselvalligheden van het lot had de jongen nooit het geluk, zijn legende, in zijn eigen stek in Andalusië gevonden.
Maar, dacht hij verder, zelf had hij ook verkeerd gezocht…...of toch ook niet, want als de doos niet was opengescheurd en de boeken er niet waren uitgevallen en hij daardoor niet naar het geld in de boeken was beginnen zoeken, had hij nooit dit boek ingekeken, laat staan gelezen, en begrepen hoe boeken je dieper konden doen ingaan op de “dingen des levens” en je eigen innerlijke zelf en te volgen levensweg hielpen ontdekken.
Dit was de rijkdom waarover zijn vader het had gehad.
Hij dacht aan de kristalverkoper en zei bij zichzelf : “Maktub, het staat geschreven”, belde de opkoper af en bracht de hele collectie naar zijn eigen huis en rangschikte ze, nu naar onderwerp en auteur, in de met het gevonden geld betaalde boekenrekken.