de zin ervan werpt zich op
als de ongrijpbare zekerheid
van een vraag die zichzelf beantwoordt
een noodkreet
in de grot van de werkelijkheid
terug naar moedersarmen
begrijpen waarom
de planeet zonder ons niet verder dwaalt
we doorwroeten ons bed
doorzwerven de nacht
tot vader de slaap niet langer laat
keren we de rug naar de duisternis
zolang dichters noch spreken noch zwijgen
wijsgeren de tijd verdrijven
zolang sterren sterven in het licht van de stad
warmtestralen smeulen in de as van een laatste sigaret
bewustzijn waakt als de vlam bij een verloren gebed
zullen we het vuur ontbranden
zullen we de droom vergeten zijn