Het is een spreekwoordelijke open deur intrappen dat corona ook al veel zielenleed heeft berokkend. De dagelijkse zo nodige nabijheid van geliefden en gelijkgestemden is verbroken, er werd écht afstand gecreëerd tussen mensen. Individuen die de nabijheid van elkaar zo nodig hebben. Ik kan niet met droge ogen denken aan de medemensen die nu - in woonzorgcentra of anderszins - wegkwijnen van de eenzaamheid. Of de situaties waarbij in zeer beperkte kring afscheid moet genomen worden van de diegenen die ons definitief verlaten. De enige wat rest zijn de herinneringen.
Deze gedachten overvielen me bij het bekijken van het middagnieuws. Binnen het huidige kader werd weinig moeite getroost voor het lustrum van de aanslagen op de luchthaven en in Maalbeek. Met diep respect voor de al dan niet overleden of overlevende slachtoffers en hun families. En voor alle hulpdiensten. Voor zij die nog elke dag het gevecht leveren, fysiek en/of mentaal. Wellicht heeft niemand hier vandaag niet de nodige aandacht voor gehad.
En dan zie je die ceremoniële beelden … De Koning, de Koningin, enkele hoogwaardigheidsbekleders en familieleden, de premier, en veel, veel ruimte, veel lege stoelen, veel leegte. Alsof het beleven en verwerken van het leed een steriele gebeurtenis is. Gedeelde smart is halve smart. Onderschat de louterende kracht van uithuilen op een aangeboden schouder toch niet. Maar zoals zonet al aangehaald is de smart niet te delen, door de maatregelen, door de dreiging van die vuile, smerige, geniepige maar o zo gevaarlijke en dodelijke ziekte. De noodzakelijke fysieke afstand creëert ook mentale en emotionele afstand. Duidelijk is dat niet enkel onze fysieke integriteit mega in gevaar is, maar dat in het gevecht hiertegen ook onze psyche zwaar onder druk staat. Neerslachtigheid, depressies, uitzichtloosheid, … Al deze gevoelens zijn niet van de lucht. Maar het ergste vind ik nog dat corona ons de troost heeft afgenomen …