ik heb verhalen opgespaard
en kan ze met mijn lichaam dragen
neem ze mee door de dagen
ze graveren me als etsnaalden
mijn lappendeken die altijd
mijn gebreken toont
(en tekenen van leven)
de aanblik in de spiegel
toont de landkaart van mijn zijn
en ik klap dicht - als ik zie hoe
het leven zich ontvouwd
(in mijn gezicht)
ze is gelooid tot iets moois,
maar voelt als ruw littekenweefsel
waardoor ik me een weg moet banen
met mijn adem
en soms, soms verlang ik
naar een nieuwe start
als ik mijn vel niet langer kan verdragen
wil ik transformeren als een slang
(mijn oude versie achterlatend)