Column: “Sois Isabel(le) et tais-toi”
Het grijze schaap van de familie
Familie Backeljau. Nee stop. Familie Flodder. Oké nee, dat gaat net een brug te ver. Huisje weltevree dan misschien? Nee, dat is de waarheid geweld aandoen. Laten we het houden op “een warme familie met een hoek af”. Want warm, dat wordt het elke keer wanneer tante Lydia Kerst bij haar thuis laat vieren. Denk aan een opgietsessie in de sauna. En een hoek af ... Nu ja .... De onhandigheid van nonkel Bert heeft tante Lydia al een bos aan nieuwe tafelpoten gekost. Want het is weer zover. Kerst is overal en in onze familie doen we er nog een schepje bovenop. Letterlijk. “Nog een kroketje of lapje vlees, Isabel?” Ik durf geen nee te zeggen. Anders twijfelt tante Lydia aan haar kookkunsten. Wat ze eigenlijk beter zou doen. Het ligt bovendien nog erg op haar maag dat ik haar vorig jaar een kookcursus kado gedaan heb. Ik bedoelde het nochtans goed. En heb het met liefde gegeven. Ja, nu hebben we het onderwerp “liefde” aangesneden. Nog voor we goed en wel aan het aperitieven zijn, krijg ik die welgekende blik van tante Christa. En dan komt het. “En, wat mogen we jou voor het nieuwe jaar wensen?”Een goed lief? Ik vraag me toch af, en ik ben niet de enige van de familie die zich deze vraag stelt, wanneer je met een vriendje naar de familiefeest komt.” Mijn antwoord, bondig, to-the-point: “Voor minder dan goed, ga ik niet. Ik wil immers niet in jouw voetsporen van partnerkeuze treden. Nonkel Bart is nu niet bepaald de liefhebbende, passionele droomprins op het witte paard.” Om de goede huisvrede te bewaren, slik ik mijn woorden in en zeg ik het enkel in mijn gedachten. Ik hou het op het sobere “Hij zal op het juiste moment mijn pad wel kruisen.”
Verdomme. Daar komt mijn lievelingsnicht (o, ironie) aangewaggeld. Zij leidt het perfecte leven: huisje, tuintje, boompje, beestje. En, oh ja, echtgenootje. Je ziet hem bijna niet, de sloef ligt er zo hard over. “Juiste moment?”, mengt ze zich in het gesprek. “Straks zit je al in je menopauze en dan is het te laat om voor nageslacht te zorgen. Je leven, lieve Isabel, heeft pas zin als je kinderen hebt.” Wel, lieve Cindy, ik denk dat jouw leven alle zin verloren heeft sinds jij kinderen op de wereld bracht.
En kan het erger? Nonkel Bob komt aangestormd met een glimlach tot achter zijn oren. Wauw, het verrast me dat hij zo goed gezind is. Pas enkele seconden later besef ik dat ik voor de Grand Cru 2007 fles sta. Want ja, in nonkel Bob’s leven, is er maar plaats voor één grote liefde: de liefde voor drank. Een drankprobleem, zeg je? Nee hoor, deze nonkel heeft enkel een drankprobleem wanneer zijn wijnkelder op dreigt te geraken. En suikernonkel Louis, die lijkt de liefde van zijn leven gevonden te hebben. De Poolse Irina heeft niet enkel zijn hart, maar bovenal zijn portemonnee veroverd. Ging ze vroeger nog als poetsvrouw door het leven, commandeert ze nu vanuit haar dure relaxzetel de dienstencheque poetshulp.
Mijn neef Simon blijkt dan weer een liefdevolle nicht te zijn. Blij dat hij uit de kast gekomen is. De kleren maken immers de man. En schoon volk komt altijd te laat. Want daar is mijn lievelingsneef Ruben. Wat een kanjer. Hij ziet er zoals steeds enorm goed uit. Ziet er trouwens lekkerder uit dan de kalkoen. Moest het toegelaten zijn om met familie te trouwen, ik zou niet twijfelen. Hij is zoals goede wijn: wordt beter met de jaren.
Ondertussen vergeet bomma Lucienne weer eens waar ik werk, ook na tien keer herhalen. Alzheimer, iemand?
Nicht Evi eet weer behoorlijk voor twee. Zou ze weer zwanger zijn? Ah nee, juist, ze is gewoon erg gierig en neemt maar wat graag de doggybags in Tupperware dozen mee naar huis. Over Upperware gesproken, tante Josiane zit daar aan tafel met een smile tot achter haar oren. Duidelijk dat ze een fijne avond me-time achter de rug heeft. Achternichtje Ellie lijkt duidelijk te zijn veranderd: haar schattige beugelbekkie van vorig jaar heeft plaatsgemaakt voor een grote mond.
Terwijl iedereen van ons gezellig fortje zijn plek in de familie goed gevonden heeft, bengel ik tussen de verschillende persoonlijkheden. Noem me gerust “het grijze schaap van de familie”. De benjamin in dit veilige fort zijn, het is geen kado. Nog te jong om alles te begrijpen, vis noch vlees om met bepaalde zaken mee te praten. Althans, dat denken ze. Vaak onderschat. Overbeschermd. Gevangen in een warm nest. Terwijl ik mijn vleugels wil uitslaan en wil tonen dat deze benjamin graag haar eigen route maakt. Niet dat platgeslagen familiepad maar een hobbelig parcours. Een parcours waar de schijn niet hoog gehouden wordt en de waarheid maar wat graag naar boven komt.
Ja, familie het is toch een noodzakelijk kwaad. Maar: ik zou dit allegaartje van bizarre, uitzonderlijke en bemoeizieke mensen niet kunnen missen: ze zijn tenslotte mijn verwanten. En ja, ik weet het: familie kies je niet. Misschien is het mijn lot om in deze krankzinnige kring te zijn terecht gekomen?
Waar ik me alleszins bewust van ben: De man die de sleutel tot mijn hart in dit zwaar bewaakte fort zal weten te bemachtigen, moet alleszins sterk in zijn schoenen staan. Dit fort anno 2015 betreden is een loodzware opdracht. Maar, lieve toekomstige partner: voor die kuisheidsgordel is het wel een beetje te laat.