IsabelDeWit

De ervaring van je leven

Je eerste job. Sommigen onder ons herinneren het zich nog levendig. Omdat het nog maar enkele maanden geleden is. Of een jaar. Voor anderen is het al eventjes geleden. Lees vooral verder wanneer je aan het beginpunt van je carrière staat. Want graag willen we dieper ingaan op deze levenservaring. Want ja, zonder overdrijven, het is een ervaring voor het leven. Van je leven. Je voelde je gelééfd in deze eerste job. Of misschien was het wel de job van je leven. De job die het startschot van je carrière was. Wat ook het antwoord is: Je wagen aan je eerste job, dat vraagt toch moed en zelfopoffering. Want je geeft jezelf bloot. Figuurlijk. Hopelijk niet letterlijk. Het begint al bij het sollicitatiegesprek. Vleeskeuring. Ja hoor, laten we er geen doekjes om winden. Je CV mag nog zo’n “perfecte match” voor het bedrijf zijn, als je uiterlijk niet matcht, dan mag je het vergeten. Wist je trouwens dat de interviewer in de eerste 60 seconden beslist of hij je al dan niet geschikt vindt voor de job? “You never get a second chance to make a first impression” is hier echt van toepassing. Liefde op het eerste gezicht Eigenlijk kan je solliciteren het best vergelijken met daten. Het klikt of het klikt niet. Er is die magische “sparkle” of net niet. Er is oogcontact, de juiste lichaamstaal. Een fijne glimlach en humor op het juiste moment. Dé hamvraag: Betaalt jouw date de rekening? Bakje troost Een werkomgeving. Niet twee zijn dezelfde. Een landschapsbureau, een co-working space, een shared desk, ... Voorbeelden genoeg. Ook een belangrijke omgeving: de keuken of refter. Want zelfs de koffie smaakt overal anders. Bij het ene bedrijf ben je het Canderelletje in hun bakje troost, bij het andere ben je enkel goed genoeg om de koffie te zetten. De maskers vallen af Het belangrijkste is: Wees jezelf. Geen maskers alsjeblief. Al lijkt dit makkelijker gezegd dan gedaan. Wees geen ja-knikker. Durf op je strepen te staan. En op tijd op de rem. Met overuren is niets mis. Het wordt wel niet oké als dit dagelijkse kost is. Speel je troeven, niet je kleren, uit. Maar ga niet tot het uiterste. Omarm die eerste dagen en weken. Je bent nieuw in het bedrijf, wordt geprikkeld door je jobinhoud, de collega’s, je werkomgeving. Laat alsjeblief je inspiratie de vrije loop. Werkgevers appreciëren het enorm wanneer jij, als witte raaf, met nieuwe ideeën en invalshoeken komt aandraven. Toon oprecht interesse in je collega’s. Niet enkel in hun job maar ook in hun privé. Steeds leuk om te vragen hoe hun weekend was, hoe het met de kinderen gaat, ... En denk alsjeblief niet dat jouw diploma een eindpunt is. Het is pas het begin. Bijleren? Graag! Noteer voor jezelf wat je sterke punten zijn. Maar schrijf ook je werkpunten op. Voel je je niet assertief genoeg? Volg een assertiviteitscursus. Graag je Excelkennis opfrissen? Of je Spaans, gezien je bedrijf een nieuwe Spaanse klant heeft? Doen. Niet twijfelen. Jezelf bijscholen, in wat dan ook, verruimt je horizonten. En uit elke cursus of infosessie leer je bij. Of doe je inspiratie op. Een win-win situatie. Voor jezelf en voor je werkgever. Durf te veranderen Ongelukkig op je eerste job? Je had je jobinhoud helemaal anders voorgesteld? Durf te veranderen. Schaam je niet. Trek je stoute schoenen aan. Je zal nadien trots op jezelf zijn. Omdat jij die stap gezet hebt. Rollercoaster Je carrière wordt een rollercoaster. Van ervaringen maar ook van emoties. Jezelf tegenkomen. Dat zal je zeker. In tranen uitbarsten. Van het lachen. Maar ook van kommer en kwel. Geloof me, goedkomen zal het wel. Je geluk maak je immers zelf. Ook en vooral in je job. Gedeelde smart is halve smart. En dat is niet enkel negatief bedoeld. Keuvel gezellig bij met je ex-klasgenoten, vrienden en vriendinnen. Over hoe zij hun eerste job ervaren. Leer uit hun verhalen, gebruik die tips. Indien je je eerste jobkeuze nog moet maken, bedenk je dan goed of jij het zeemzoete suikertje in de werkgever zijn koffie wil zijn eerder dan de koffiedame. Succes!

Huiswerk 4. groene pen

LinkedIn pagina van general manager Yves Lecomte. Leest als een droom van eeen CV. Mooie hiërarchische trap, met stap voor stap treden naar het allergrootste doel: succes. Hij leeft de droom. Vijftigtal aanbevelingen bedolven onder lyrische bloemlezingen. Wat een man. En succes maakt aantrekkelijk. Aan vrouwelijke aandacht dus geen gebrek. Aan een salaris om van omver te vallen al evenmin. Tot zover de ideale wereld die de “Facebook van de carrièremensen” (LinkedIn dus) je graag voorschotelt. In het echte leven heeft Yves al meer carrièreblunders begaan dan zijn naaamgenoot Yves Leterme (koning van de Twitterblunders) taalfouten heeft gemaakt. Yves Lecomte heeft, net als ons, carrière gemaakt met sprongen maar ook met diepe dalen. Maar die diepe dalen, dat is taboe. Want die hoge pieten hebben geen faalangst, maken nooit foute beslissingen en blijven met hun handen van die mooie dynamische secretaresses. Spreken over je mislukkingen op jobvlak kan nochtans opluchten. En er is wel degelijk een publiek als luisterend oor voor. Als je grote mislukkingen doormaakt, voel je je “fucked up”. De verzamelnaam voor deze lezingen was geboren. De FuckUp Nights werden een groot succes: begonnen in Mexico-Stad en nu al in 100 steden over de hele wereld. Falen is sexy geworden. Het is leerrijk, doodnormaal en allsebehalve marginaal. Wil de Philippe Geubels van de mislukte ondernemers (ja, meneer Lecomte, ik spreek u aan) nu opstaan alsjeblief?

Huiswerk 3.1 Column

Column: “Sois Isabel(le) et tais-toi” Het grijze schaap van de familie Familie Backeljau. Nee stop. Familie Flodder. Oké nee, dat gaat net een brug te ver. Huisje weltevree dan misschien? Nee, dat is de waarheid geweld aandoen. Laten we het houden op “een warme familie met een hoek af”. Want warm, dat wordt het elke keer wanneer tante Lydia Kerst bij haar thuis laat vieren. Denk aan een opgietsessie in de sauna. En een hoek af ... Nu ja .... De onhandigheid van nonkel Bert heeft tante Lydia al een bos aan nieuwe tafelpoten gekost. Want het is weer zover. Kerst is overal en in onze familie doen we er nog een schepje bovenop. Letterlijk. “Nog een kroketje of lapje vlees, Isabel?” Ik durf geen nee te zeggen. Anders twijfelt tante Lydia aan haar kookkunsten. Wat ze eigenlijk beter zou doen. Het ligt bovendien nog erg op haar maag dat ik haar vorig jaar een kookcursus kado gedaan heb. Ik bedoelde het nochtans goed. En heb het met liefde gegeven. Ja, nu hebben we het onderwerp “liefde” aangesneden. Nog voor we goed en wel aan het aperitieven zijn, krijg ik die welgekende blik van tante Christa. En dan komt het. “En, wat mogen we jou voor het nieuwe jaar wensen?”Een goed lief? Ik vraag me toch af, en ik ben niet de enige van de familie die zich deze vraag stelt, wanneer je met een vriendje naar de familiefeest komt.” Mijn antwoord, bondig, to-the-point: “Voor minder dan goed, ga ik niet. Ik wil immers niet in jouw voetsporen van partnerkeuze treden. Nonkel Bart is nu niet bepaald de liefhebbende, passionele droomprins op het witte paard.” Om de goede huisvrede te bewaren, slik ik mijn woorden in en zeg ik het enkel in mijn gedachten. Ik hou het op het sobere “Hij zal op het juiste moment mijn pad wel kruisen.” Verdomme. Daar komt mijn lievelingsnicht (o, ironie) aangewaggeld. Zij leidt het perfecte leven: huisje, tuintje, boompje, beestje. En, oh ja, echtgenootje. Je ziet hem bijna niet, de sloef ligt er zo hard over. “Juiste moment?”, mengt ze zich in het gesprek. “Straks zit je al in je menopauze en dan is het te laat om voor nageslacht te zorgen. Je leven, lieve Isabel, heeft pas zin als je kinderen hebt.” Wel, lieve Cindy, ik denk dat jouw leven alle zin verloren heeft sinds jij kinderen op de wereld bracht. En kan het erger? Nonkel Bob komt aangestormd met een glimlach tot achter zijn oren. Wauw, het verrast me dat hij zo goed gezind is. Pas enkele seconden later besef ik dat ik voor de Grand Cru 2007 fles sta. Want ja, in nonkel Bob’s leven, is er maar plaats voor één grote liefde: de liefde voor drank. Een drankprobleem, zeg je? Nee hoor, deze nonkel heeft enkel een drankprobleem wanneer zijn wijnkelder op dreigt te geraken. En suikernonkel Louis, die lijkt de liefde van zijn leven gevonden te hebben. De Poolse Irina heeft niet enkel zijn hart, maar bovenal zijn portemonnee veroverd. Ging ze vroeger nog als poetsvrouw door het leven, commandeert ze nu vanuit haar dure relaxzetel de dienstencheque poetshulp. Mijn neef Simon blijkt dan weer een liefdevolle nicht te zijn. Blij dat hij uit de kast gekomen is. De kleren maken immers de man. En schoon volk komt altijd te laat. Want daar is mijn lievelingsneef Ruben. Wat een kanjer. Hij ziet er zoals steeds enorm goed uit. Ziet er trouwens lekkerder uit dan de kalkoen. Moest het toegelaten zijn om met familie te trouwen, ik zou niet twijfelen. Hij is zoals goede wijn: wordt beter met de jaren. Ondertussen vergeet bomma Lucienne weer eens waar ik werk, ook na tien keer herhalen. Alzheimer, iemand? Nicht Evi eet weer behoorlijk voor twee. Zou ze weer zwanger zijn? Ah nee, juist, ze is gewoon erg gierig en neemt maar wat graag de doggybags in Tupperware dozen mee naar huis. Over Upperware gesproken, tante Josiane zit daar aan tafel met een smile tot achter haar oren. Duidelijk dat ze een fijne avond me-time achter de rug heeft. Achternichtje Ellie lijkt duidelijk te zijn veranderd: haar schattige beugelbekkie van vorig jaar heeft plaatsgemaakt voor een grote mond. Terwijl iedereen van ons gezellig fortje zijn plek in de familie goed gevonden heeft, bengel ik tussen de verschillende persoonlijkheden. Noem me gerust “het grijze schaap van de familie”. De benjamin in dit veilige fort zijn, het is geen kado. Nog te jong om alles te begrijpen, vis noch vlees om met bepaalde zaken mee te praten. Althans, dat denken ze. Vaak onderschat. Overbeschermd. Gevangen in een warm nest. Terwijl ik mijn vleugels wil uitslaan en wil tonen dat deze benjamin graag haar eigen route maakt. Niet dat platgeslagen familiepad maar een hobbelig parcours. Een parcours waar de schijn niet hoog gehouden wordt en de waarheid maar wat graag naar boven komt. Ja, familie het is toch een noodzakelijk kwaad. Maar: ik zou dit allegaartje van bizarre, uitzonderlijke en bemoeizieke mensen niet kunnen missen: ze zijn tenslotte mijn verwanten. En ja, ik weet het: familie kies je niet. Misschien is het mijn lot om in deze krankzinnige kring te zijn terecht gekomen? Waar ik me alleszins bewust van ben: De man die de sleutel tot mijn hart in dit zwaar bewaakte fort zal weten te bemachtigen, moet alleszins sterk in zijn schoenen staan. Dit fort anno 2015 betreden is een loodzware opdracht. Maar, lieve toekomstige partner: voor die kuisheidsgordel is het wel een beetje te laat.

Huiswerk 1. Opfrissing

16: Voorwaarden waaraan je moet voldoen om een verzekering voor arbeidsongeschiktheid te krijgen. Een commissie die strijdt tegen armoede. Je bent verplicht een geldig paspoort mee te nemen. 17: In elke gemeente zijn er etnisch-culturele minderheden onder haar inwoners. Bijna elke gemeente heeft dan ook als uitdaging om deze diversiteit in haar beleid op te nemen. Het uitschrijven van een beleid naar minderheden, het bereiken van de etnisch-culturele minderheden, ... Het is belangrijk dat: Er meer diversiteitsmanagement in de dienstverlening komt Er doeltreffende methodes voor inspraak en participatie ontwikkeld worden Allochtonen hebben immers nood aan meer en aangepaste info over hun gemeente. Wanneer je inziet dat het belangrijk is om naamwoordstijl en nominalisering te vermijden, dan ga je leesbaarder schrijven. 18: Het college van burgemeester en schepenen heeft verkeersborden laten plaatsen. Deze borden verbieden vrachtwagens met een bepaalde maximumlengte. Op deze manier vermijden we dat de nieuwe straten schade krijgen. Indien er schade is, dan draait de vrachtwagenchauffeur ervoor op. De onderhoudswerken aan het fietspad in de Abdijlaan, die uitgevoerd werden op 1 oktober, zijn niet gedaan volgens de voorwaarden in het contract. 28: Het is niet mijn nummer één qua keuze. / Het is niet mijn eerste keuze. Momenteel vindt het bestuur dit geen goed idee. We zien erop toe dat dit niet nog eens gebeurt. Voor de inhoud van de reclameboodschappen zijn we echter niet verantwoordelijk.

Sollicitatiebrief (fictief, was opdracht voor cursus copywriting) & toelatingsproef cursus copywriting (fictieve tekst: "afscheidsspeech op mijn fictief pensioen")

SOLLICITATIEBRIEF (fictief, was opdracht voor cursus copywriting): Beste Blue Bees team, Jullie Copy Bee vacature leest als een honingzoet verhaal. Als creatieve bezige bij werd mijn nieuwsgierigheid meteen gewekt. Praten over de bloemetjes en de bijtjes, daar hou ik van. Schrijven over de bloemetjes en de bijtjes van kmo’s, dat is pas een kolfje naar mijn hand. Die creatieve zwerm van long en short copy, on- en offline concepten en social media kanalen, dat is als honing in een tas warme thee. Maar waarom ben ik de Maya de Bij die jullie zoeken? Omdat ik me bijzonder comfortabel voel in de gezellige bijenkorf die jullie uitstralen. Blue Bees is volgens mij de ideale imker. Bij jullie draait alles rond ideeën en opvallen in de massa. Mijn Maya de Bij pak zit alvast als gegoten en is allesbehalve een grijze muis. Het pad naar succes bereiken als team, is mooi. Ik zet dan ook maar wat graag mijn angel in jullie bijenzwerm. En waar houdt die bezige Isa-bij zich nu mee bezig, hoor ik jullie al denken? Wel, met het volgen van vele schrijfcursussen: copywriting maar ook creatief schrijven en schrijven voor social media. Kostbare werkervaring heb ik opgedaan in een strategisch communicatiebureau, bij een hippe hamburgerketen en tenslotte bij internationale drankengigant Campari Benelux. Stap voor stap hebben die boeiende ervaringen me geleerd hoe teksten te schrijven die honingzoet zijn voor de klant én de lezer. Successen bleven niet uit. Lees er alles over in mijn CV. Over succes gesproken, wanneer begint mijn succesverhaal bij jullie? Komaan, bijzondere bijtjes, contacteer me snel. Voor ik in een andere creatieve bijenzwerm terechtkom .... Zoemmende groeten, Isabel Queen Bee to be PS: Hopelijk is het loon van de Copy Bee even zoet als de jobomschrijving! Want: “No money, no honey” ... --------------------------------------------------------------------------------------------------- TOELATINGSPROEF cursus copywriting (fictieve tekst: "afscheidsspeech op mijn fictief pensioen") We zijn hier vanavond samengekomen om afscheid te nemen van Isabel. En nee, gelukkig sta ik hier niet in de kerk aan haar kist. Dat is voor binnen pakweg 20 jaar (of 15 als ze haar eetpatroon niet aanpast). Nee, we gaan zo dadelijk klinken op haar mooie carrière. Ze gaat immers in pensioen. En pensioen, dat rijmt op poen. Zeker in haar geval, we willen liever niét weten wat haar maandelijks brutoloon inhield en hoeveel nulletjes het wel telde. Nochtans was ze elke cent waard hier in ons agentschap. Begonnen als een ietwat verlegen Project Assistant maar al gauw leerden we haar ware aard kennen. In positieve zin. “Stille waters, diepe gronden” zeiden we wel eens onder de collega’s. Maar dan begon haar fijn gevoel voor humor los te komen. Af en toe schrokken we wel van wat haar soms zeer directe humor teweeg kon brengen. Herinneren jullie zich nog haar grap bij de Commercial Manager van Durex? Achteraf bleek het een gouden zet want Durex koos uitendelijk voor onze pitch. Omdat we in ons team een vrouw met ballen hadden zitten, aldus Durex. Voor diegenen die al wat leiden aan Alzheimer of die gewoonweg nog in de pampers zaten wanneer de situatie zich voordeed, hierbij nog eens de oneliner. Toen Isabel Michael van Durex voor het eerst ontmoette, gaf ze hem meteen een compliment over de ring die hij aan zijn pink had. “Een echte eyecatcher” noemde ze het. Met een knipoog voegde ze er nog aan toe dat ze hoopte dat zijn “vinger” beneden wel wat groter was dan zijn pinklengte want als leading man van Durex moet je toch wel wat in huis hebben. Waarop ze besloot met “Jullie glijmiddel werkt trouwens uitstekend, ik gebruikte het onlangs nog om de ring aan mijn middelvinger te verwijderen. Zal ik het bij jou ook eens testen of heeft jouw Prins Albert dat niet nodig?” De toon was gezet. Onze collega’s Linda en Jelle keken elkaar verbouwereerd aan, maar Michael van Durex kon er achteraf wél smakelijk om lachen. Zo gemakkelijk ze kon zwanzen over andermans privéleven en de bijhorende seksueel getinte mopjes, zo stil was ze over haar eigen liefdesleven. Bindingsangst noemde ze het. Die ring die ze met het Durex glijmiddel van haar vinger kreeg, was trouwens van haar eerste grote liefde op de werkvloer. Nu, niet écht letterlijk op onze werkvloer. Ruitenwasser Khurram had zes jaar geleden de sleutel tot haar hart bemachtigd. De knappe Algerijn verscheen tweewekelijks aan haar raam. En nee, niet om à là Romeo steentjes te werpen, wél om de ruiten proper te wassen. Het begon met een vriendelijke goeiedag aan het raam, een warme glimlach, ... Maar dan merkten we toch stilaan verandering in Isabel’s gedrag. Elke tweewekelijkse donderdag zag ze er nét dat tikkeltje beter uit dan anders. Een nieuw kleedje, een stijlvolle blazer, bijpassende oorbelletjes, ... Die dagen was ze ook niet weg te slaan uit haar bureau. Ah ja, ze moest toch tonen aan Khurram waar hij extra hard moest schrobben met zijn lange stok. Op donderdag 14 februari 2008 had hij op verdieping drie niet enkel zijn kuisspulletjes meegebracht, maar ook een zelfgemaakt kartonnetje met de ludieke tekst “Ik houdt van je, Isabel” erop. Jammer voor Khurram maar zoals we weten krijgt Isabel uitslag en puberpuistjes van schrijffouten, laat staan van de gradatie erger, de dt-fouten. “Ik houd” is met een d, niet met dt voor alle duidelijkheid. De arme Khurram had een grote fout gemaakt. Zijn lessen Nederlands waren nog niet afgerond, vandaar. Maar Isabel vergaf het hem en ze gingen op date. En nog een en nog een. Khurram liet er geen gras over groeien en haalde zijn ring tevoorschijn (Nee, niet zijn Prins Albert.) Maar de bindingsangst van Isabel stak terug de kop op. Ze heeft de verlovingsring maar één dag gedragen en Khurram uitgelegd dat ze toch liever vrienden wou zijn. Hij veranderde van werkgever want het deed hem te veel verdriet om Isabel’s raam een beurt te geven. Sindsdien kreeg ze een tweewekelijkse beurt van ruitenwasser Guillaume (haar raam, niet Isabel zelf). Maar genoeg over liefde en emoties, die gevoelige snaar hebben we zo te zien al geraakt bij haar dus mission accomplished. Nu nog een woordje uitleg over haar andere grote liefde, die wél een constante is in haar leven. De liefde voor eten. Sinds ze begon aan haar carrière bij ons, heeft ze al klanten als Mars, Joyvalle, Côte d’Or en Ola binnengehaald. De anonieme tip in onze ideeënbus, namelijk die het idee opperde om een snoepautomaat te zetten op verdieping drie, kwam niet van dikke Bert. Sorry Bert, dat we jou valselijk beschuldigden. Wél van Isabel. Maar het zorgde voor haar eerste arbeidsongeval. Die keer dat haar hand vastzat in die snoepautomaat herinneren we ons nog allemaal levendig ... We gaan je missen, Isabel. Je gulle lach, je werkplezier elke dag en natuurlijk ook jouw creativiteit. Geraak dit alsjeblieft niet kwijt. We hebben alvast voor jou een hippe serviceflat gereserveerd. Als cadeautje schenken we jou nog een cool glas in jouw lievelingskleur oranje. Hierin kan je later of binnenkort jouw vals gebit laten weken. Kwestie dat je altijd aan ons zal denken. Het ga je goed, Isabel! En nu: schol!