Hulpmiddelen
Toen men in 1989 de diagnose van Multiple Sclerose bij me stelde, was mijn hele omgeving in shock. Niemand besefte dat je leven zo snel kon wijzigen en dat je dus daadwerkelijk echt niets in handen of onder controle hebt. Het gekke van die periode is, dat ik er zelf erg rustig onder bleef. Net of de waanzin rondom mij draaide en ik bewust bleef in een rustige zone; het oog van de storm.
Zo herinner ik me de reactie van mijn zus, enkele weken nadat ze mijn diagnose te horen had gekregen: “Je moet niet wanhopen zusje, ik zie je toekomstbeeld en zie mijn zoon (toen nog een peuter) jou in je rolstoel voortduwen. “
Gelukkig verliep mijn leven helemaal anders en waren mijn ouders er zich ook terdege van bewust dat ik in de allereerste plaats mijn onafhankelijkheid moest bewaren. De diagnose verliep vrij gunstig en ik leerde met de ongemakken omgaan. Mijn zus vertrok naar Canada en begon daar een nieuw hoofdstuk in haar leven en mijn neef werd inderdaad een stoere mooi gebouwde kerel, waar ik nooit een (h)echte band mee kreeg. Het leven loopt zoals het leven loopt, het laat zich niet indijken.
In de beginjaren van de diagnose, ging ik naar een cursus voor lotgenoten in het prille stadium van de ziekte. Het waren een tiental lessen, met elk een eigen thema, waar ik héél veel over MS leerde en hoe er mee om te gaan.
Op één van de bijeenkomsten ontmoette ik een vrouw van middelbare leeftijd die vrolijk binnenkwam gerold in een blitse rolstoel met roodgekleurde velgen.
Ze sprak ons toe met een optimisme en een vurige levenskracht die me tot vandaag is bijgebleven.
“Hulpmiddelen moet je gebruiken als je ze nodig hebt. Denk er niet te veel of te diep over na… gebruik ze en als je ze niet meer nodig hebt zet je ze terug weg, tot ze je weer van pas komen.”
Ze vertelde dat ze zelf te lang had getreuzeld met het gebruik van een rolstoel, omdat ze het zo zielig vond en dacht dat het een vorm van ‘opgeven’ was. Tijdens de wandelingen met haar gezin ging ze dus altijd ergens op een bank zitten met de boodschap: “Gaan jullie maar, ik wacht hier wel.”
Op een dag vertelde haar dochter dat ze dat eigenlijk helemaal niet leuk vond. Ze wees haar moeder erop dat de rest van het gezin onmogelijk kon genieten van de wandeling terwijl ze wisten dat ze ergens in de kou op een bankje op hen zat te wachten. In feite belastte deze vrouw haar gezin met haar opoffering! Niemand won bij deze situatie.
De positief ingestelde, dappere vrouw besloot daarom toch een rolstoel in te schakelen en wandelde de volgende keren mee. Het gezin genoot terug van de uitstappen. Hulpmiddelen zijn er om gebruikt te worden.
“Wacht niet te lang om er gebruik van te maken, durf te leven!”
De boodschap van deze vrouw zit gebeiteld in mijn hart, ik ben er haar oneindig dankbaar voor.
In mijn - al heel lang geleden - verbroken relatie is er één dag die ik nog steeds beschouw als één van de mooiste dagen uit mijn leven. Het was de dag dat ik mijn ex vriend Rolf naar het autosalon vergezelde, een uitje waar hij zich al heel lang op verheugd had. Bij onze aankomst werd het me al snel duidelijk dat ik heel dit evenement zwaar had onderschat. De mensenmassa, de bewegende podia, het lawaai… het was allemaal véél te veel voor mijn gehavende zintuigen en ik trok bleekjes weg terwijl mijn benen het stilletjes begaven.
“Dit is te zwaar voor jou, we gaan naar huis” verkondigde Rolf edelmoedig, en ik zag de diepe teleurstelling in zijn ogen. Ik nam hem bij de arm en wees hem naar de Rode Kruis post een eindje verderop. “Onzin, we gaan gewoon een rolstoel huren en ik wil hier geen discussie over.” Mijn vastberadenheid trok hem over de streep en het werd een dag die ik koester als een parel in een doosje, want die dag kon ik mijn eigen ego even in de kast zetten, een hulpmiddel gebruiken waar het voor diende en een ander mens gelukkig maken in zijn zorg voor mij.
De rolstoel heb ik daarna niet meer nodig gehad en de wandelstok die ik nu gebruik, hanteer ik met een elegante vanzelfsprekendheid die de hele situatie na enkele minuten onzichtbaar maakt. Mensen die met me mee lopen merken het niet eens meer dat ik hem bij heb.
Het leven is vaak wat je er van wil van maken, de kunst is oog te hebben voor alle mogelijkheden en telkens proberen het tij te doen keren met het juiste hulpmiddel. Inspiratie hiervoor vind je in de wereld rondom je heen àls je durft te kijken en je blik hiervoor openstelt. Verwen jezelf, maak het beste van elke situatie en bedenk dat tijd om ongelukkig te zijn, verloren tijd is. Blijf geen slachtoffer.