Als een triomfantelijke prauw
sta je boven het havenhuis.
Ben je gestrand,
eindelijk thuisgekomen of
sta je vertrekkensklaar?
Hoor ik gejammer en gemaar,
zie ik enkel gestaar,
of ruik ik gevaar?
Je spiegelt de lucht en het water
tintelend, glinsterend en zinderend
kabbelend en deinend.
Onder wegwassende pijpenstelen en
minne strelende zonnestralen
glijden de mensen voorbij
van zee naar Schelde
en van Schelde naar zee.
De plek is
vol dromen, wensen en verlangens en
leeg, door de soms schrijnende taferelen
de clash met de pijnlijke realiteit.
Jij, met je Iraakse roots,
en met je voorsteven in de Vlaamse klei
Ken jij Dena Vahdami?
Ze kwam hier,
net als jij,
door berg en dal,
vanuit Iran.
En weet je wat ze zei?
Poëzie betekent voor een Pers
evenveel als wielrennen
voor een Vlaming.
Zo zie je maar,
troost vind je overal.
In poëzie, in stevige kuiten,
kom, kom naar buiten,
dan hoor je de vogels fluiten.
Dan wordt alles zachter en lichter,
dan voel je je dichter.
---
Havenhuis, architecte: Zaha Hadid
Zin in musea, Creatief schrijven, 27 februari 2022
Foto: Elise Eos