Mijn naam is niet van belang. Wat moet geweten worden is dat ik alleen ben. Of dat denk ik toch.
Daar sta ik dan, vol afschuw, in de hoop dat wat het ook is me niet zal aankijken. De ontmoeting van onze ogen zou de waarheid laten zien en de hoop weg vagen.
Maar dan gebeurt het. Afzichtelijke ogen verdwalen in de mijne, het bekende gezicht komt alsmaar dichter bij de mijne. Angst en radeloosheid slaan toe. Maar ook woede, zo veel woede…want daar sta ik weer oog in oog met mijn spiegelbeeld.