Droefenis alom, want de grote schrijver heeft de geest gegeven. Doelloze personages hangen in een niet meer uitdeinend universum. Alles komt tot stilstand, want de geschapen wereld beweegt niet meer. Als de energie waarmee personages in actie komen stilvalt, gebeurt er niets meer. Het verhaal blijft een status quo van wie waar was, het waarom wordt niet meer beantwoord, de laatste bladzijde nooit gehaald. Een gehavende pop, zonder kop, geschoten in de buik, aan flarden gefloten.
Gelukkig is daar ChatGpt die personages terug leven zal inblazen, voor handen liggende motieven beschikbaar stelt, voorziene plots tot een uitgewerkt verhaal uitbouwt. De machinerie gaat weer draaien, geld begint weer te rinkelen in de laatjes, de zaken leven op. Het leven geregeerd door robots wordt een makkie, de verhalen schieten uit hun startblokken als tot popcorn gebrouwen maïs uit de pan. De personages heten Emma of Laura en hun leven kent steevast een voorspoedig einde, en indien niet, indien er ondanks alle feelgood intentie toch moet verwezen worden naar onvolmaaktheid, naar tegenslag, ziekte, dood, dan is de slotsom voorzeker een wijze les geweest en iedereen leeft verder in peis en vree.
Moe word ik ervan. Moe van de voorspelbaarheid. Moe van het geduw in vakjes. Moe van de onvrijheid, van het niet uitwaaieren van wat wél mogelijk is en wat nu gesmoord wordt in de kiem. Moe van de zielloosheid.
Ik zie mijn personages nog tot leven gewekt worden en in opstand komen tegen hun robotheerser, omdat ze terug willen keren naar de kern, naar het liefdesverdriet, naar de ontroering, naar tranen van geluk, en alles daartussen. Maar tegen mijn aard in ben zelfs ik pessimistisch, Mr ChatGPT is nog maar aan zijn opmars bezig, het duurt nog een eeuwigheid eer hij roemloos ten onder kan gaan.