Wij woonden aan jouw sterfbed, hij en ik
Jij hoopte al dagenlang op nu, vandaag
en nestelde je diep in mij, gestaag
geduldig wachtend op het ogenblik.
En toen, ons bezig ziend in ons bedrijf
kansen ziend die ik nooit hebben wou
beseffend hoeveel ik van ons samen hou
smeekte mijn hart : nog even, toe, blijf.
Plots kroop het front ook bij ons naar binnen
gereutel in de nachtelijke rust
afscheid van onuitgesproken zinnen.
Het beest gromde voor het wegzonk
dan viel de oorlog stil en vertrok
het geleden leven met een vonk.