Laat me gaan, hou me vast,
bedek me nog één keer met aarde
of zand en water dan.
Stift je lippen, pierce je tepels,
doordrenk je hersenen met alle blauwen.
Steek het zwaard om en om.
Help me uit mijn graf te staan,
zadel paarden, geef ze sporen.
Draaf met mij voorbij de horizon,
reik naar weegbree, bitterkruid, het wikke.
En dan: vermenigvuldig je:
paar erop los, in zee, op het land.
Richt je op een nageslacht
waarvan wij de ouders zullen zijn...
dag Myriam,
Dit gedicht schreef ik een tijdje geleden voor mijn grote liefde J.
Pathetische woorden: grote liefde. Maar deze J. was het wel. Is het niet.
Ontmoet in 1984, ik was gescheiden in 1980. Wilde oud worden met deze man.
Kinderen. Had 2 ‘miskramen’ met mijn ex. Teveel, te snel. De man was kunstenaar.
Zijn verf moest drogen. Ik. begreep dat niet. Ging kamperen bij hem om de hoek.
Kinderwens, vreemd woord is dat.... your children are not your children.. Gibran.
Als ik met hem op straat liep, liep ik op vleugels: ‘ voel je dat Lee, dat geel aan deze muur’? Nooit meer zomaar geel. Teveel verlangen kan claimen worden. Niet begrepen ik. Ik heb mijzelf vergeven, maar kan de intensiteit van die connectie niet vergeten.
Ik sta mijzelf in de weg, is dat alleen een gedachte of echt?
Tot zover, groet Myriam,
leonie