Het begint en eindigt met onze grijze massa.
We beginnen allemaal ons leven als vrouw, dankzij een extra Y-chromosoom evolueren de bezitters er van tot een mannelijk exemplaar. Met baard, een heleboel testosteron en een verlenging die zijn nut bewijst in de voortplanting.
Ons lichaam is een enorme fabriek waarin hormonen een grote rol spelen en bepalen of de hersenen worden gevormd voor een mannelijk of vrouwelijk exemplaar.
Dus enerzijds hebben we de hersenen en anderzijds dat Y-chromosoom dat wel dan niet aanwezig is. Als alles goed gaat gaan deze twee harmonieus door het leven. Het gevormde lichaam één met de geest. Als dit echter niet het geval is, komt het in een situatie vergelijkbaar met de scheurtjes in de mantel van een kernreactor. De kernreactor wordt tijdens de puberteit gebombardeerd door hormoon-terroristen en niets is meer hetzelfde. Net als een koppige puber komen de hersenen in opstand.
Ze zijn écht niet tevreden met de verpakking. Die dualiteit levert dan weer brood op de plank van menig chirurg. Resultaat een gelukkige transgender.
We onthouden de plastische chirurgen en nemen ditmaal iemand met ernstige brandwonden aan het gelaat. De persoon in kwestie krijgt het gezicht van iemand anders die het tijdelijke voor het eeuwige heeft ingewisseld. Dan komt het dramatisch moment dat de verbanden worden verwijderd, de patiënt in de spiegel kijkt en… zichzelf niet meer herkend. Terug dualiteit. De hersenen kunnen moeilijk het nieuwe gezicht aanvaarden.
Op het eerste zicht is het verband misschien ver te zoeken, toch is het probleem hetzelfde.
De hersenen hebben het laatste woord.