Je naam is Ely
Nog niet zo heel lang geleden was er Louis. Hij was niet groot als de andere jongens van zijn klas. Hij was niet sterk. Nee, hij was zelfs zwak. Hij droeg een te grote ronde gouden bril die af en toe wel eens op de grond belandde, maar Louis was zeer intelligent. De andere leerlingen in de klas besteedden geen aandacht aan hem. Hij had geen vrienden. Ze vonden hem maar vreemd, een echte nerd, hij wist alle antwoorden en zat waarschijnlijk de hele dag met zijn neus in de schoolboeken.
Zijn ouders spendeerden enkel aandacht aan zijn 1 jaar oudere broer. Hij kreeg meer cadeautjes, complimentjes, had meer vrienden ,… Hij was net zoals de andere jongens… normaal.
Maar wat ze niet wisten was dat Louis zich niet enkel vreemd gedroeg maar ook een vreemde hobby had. Hij hield zich bezig met het maken van uitvindingen. Wat mensen zagen als verleden tijd, iets wat ze niet meer nodig hadden en enkel nog goed was als afval, daar zag Louis een prachtige toekomst in. Van oude elektronische prullen maakte hij nieuwe dingen. Van klokken die terugkeerden in de tijd, vliegende schepen en rijdende boten, of absurde toestellen zoals koekjestoasters! Niets was te gek! Tot hij op een dag een wel heel speciale uitvinding had gecreëerd .
Met bonzend hart drukte hij voorzichtig op de blauwe knop. Hij hield zijn adem in. Tot… haar grote glazen ogen langzaam openden.
“Hallo… Aangename kennismaking, ik heet… Euhm… Hoe heet ik?”
Louis riep vol enthousiasme: “Ely! Je naam is Ely! Aangenaam ik ben Louis!”
Ely en Louis werden beste vrienden. Ze studeerden samen , speelden met uitvindingen, gingen naar koffieshops om samen te lezen. Elk idee, elke fantasie werd werkelijkheid. Geen uitdaging was te groot. Ze werden een onafscheidelijk duo! En ja hoor, ze vonden zelfs een vliegende auto uit.
Ely ging achter het stuur zitten.
“Gelieve bestemming in te stellen”, zei Ely.
“Naar de toekomst!” riep Louis uit.
Ze vlogen de zeeën over per schip en reden door de lucht, gingen samen uit en reisden de wereld rond en nog ver daarbuiten. Tot ze op een avond samen op Mercurius zaten en uitzicht hadden over het sterrenstelsel. De sterren weerspiegelden in Ely’s ogen en plots voelde Louis iets diep vanbinnen. Hij bleef staren naar Ely. Ze was zo mooi en vooral zo intelligent. Ze begreep hem, maakte hem gelukkig , hij zou niet meer weten wat te doen zonder haar. “Ely …ik…” haperde Louis.
Ely keek hem vragend aan.
“Ely, ik hou van je.”
“Wat betekent dat?” vroeg ze. “Het staat niet in mijn systeem… Maar… waarom hou je van me?”
Louis beet op zijn lip en glimlachte terug naar haar.
“Je hart zit op de juiste plaats, Ely”.
“Omdat jij die daar hebt gezet”, grapte ze terug.
Hoe fantastisch zijn creatie ook was, Ely kende geen gevoelens.
Louis doorzocht al zijn boeken maar vond geen antwoord. Hij zocht in de bibliotheek en op het hele internet, maar kon niets vinden over hoe hij op een of andere manier gevoelens zou kunnen programmeren. Uiteindelijk gaf Louis het op.
“oh ik wou dat ze wist wat liefde betekende…”
De jaren verstreken, zelfs de klokken die in de tijd terugkeerden liepen voor. Louis werd oud, maar Ely niet.
Louis lag verbonden aan allerlei kabels en machines en Ely zorgde voor hem. Ze was nog steeds diegene die Louis gelukkig maakte. Ze liet de herinneringen en mooie momenten zien via haar interne geheugen op het scherm als een filmrol. Opnieuw en opnieuw. Net voordat Louis’ ogen zich voorgoed sloten, fluisterde hij: “ Ik hou van je, Ely”.
“Ik hou ook van jou”, zei ze.
Het bleef stil. Enkel de machines maakten nog geluid.
Ely voelde een steek van pijn door haar lichaam en iets warms en nat gleed over haar robotwang.
“Wat is dit? Een traan? Heb ik gevoelens? Waarom doet dit pijn?” Op haar beeldscherm flikkerden woorden als traan, vloeistof die zout smaakt, komt tevoorschijn bij fysieke of emotionele pijn. Ely raakte steeds meer in de war. Duizenden vragen spookten door haar hoofd. “Menselijke gevoelens” verscheen er in grote rode letters op haar scherm. Maar ze was geen mens. Ze was een robot. Ze zou voor altijd blijven bestaan, maar dat kon niet… Niet zonder Louis.
“je hart zit op de juiste plaats”, hoorde ze hem zeggen op de video die was opgeslagen in haar interne geheugen.
Vervolgens nam Ely Louis’ gereedschapskist. Ze rommelde door zijn gereedschap . Ze wist dat haar hart in haar linker borstkas zat. Dat was alles wat ze wilde weten en verder niets. Ze draaide de schroeven los en doorknipte de draden die haar hart verbonden . Het laatste wat ze voelde was een warme traan die nog over haar wang gleed.
Omdat jij die daar hebt gezet…