Het is alsof de lucht stopt met bewegen en de trein, ondanks zijn oneindige snelheid, stil blijft staan. Het enige dat lijkt te bewegen is de kauwgom in jouw mond – op en neer gaat-ie – als mijn herinnering aan de voortstuwende tijd. Mijn plaats in deze wagon heeft geen wezenlijke betekenis en toch voel ik me ruimtelijk verbonden met al degenen die hier op enkele meters van mij verwijderd zitten.
Jij leest dit blad en je snapt niet waarover ik het heb.
Ik zou je moeten meenemen, ik zou je moeten ontvoeren maar je geest blijft naar buiten staren, gunt mij geen seconde plezier. Dan zie ik je in de weerspiegeling van het glas en weet ik dat mijn plan... Tja, wat is mijn plan?
Je tracht me alsnog te betreden en mijn ziel te ontrafelen met je blik. Je ogen doorboren mijn binnenste. Je denkt me te kunnen bekijken, te construeren, zonder mijn tekst te hoeven lezen. Toch blijf jij jij en ik ik wanneer je dit niet doet. De Flair lonkt en roept je haar aandacht te schenken. Elke seconde tikt verder, de visvijvers komen en gaan, maar de maan schijnt altijd op jouw retina.
Terwijl ik me de zon toe-eigen.