Ieder jaar hetzelfde liedje.
Een gewoonte, die ik eerlijk gezegd zelf heb aangemoedigd; de familie en soms ook vrienden bij ons thuis.
Cadeautjes, gezelligheid en… moeder kookt.
De stress zorgde voor de broodnodige adrenaline.
De laatste twee jaar stonden de twee dochters aan mijn zij om elk iets van het diner te maken. De oudste maakt meestal een voortreffelijke soep, de jongste een verrukkelijk dessert en voor het hoofdmenu sta ik garant.
De voorafjes worden meestal gezamenlijk gemaakt onder het toezicht van de vader des huizes die de moeilijke taak van het keuren op zich neemt.
Waarschijnlijk nog een erfenis van onze voorouders wanneer de mannen op jacht gingen en de prooi kozen. Sommige gewoonten zijn nu eenmaal moeilijk af te leren.
Alle restjes worden, letterlijk en figuurlijk, vingervlug weggewerkt tijdens de eerste ‘hongertjes’ tot alles netjes én vlotjes op het plateau past.
Alle voorbereidingen nemen één à twee dagen in beslag.
Het uitgebreid verorberen vier uur…
Mijn eeuwige dankbaarheid gaat naar de uitvinder van ‘ons Marie’; respectievelijk de vaatwasmachine.- Stil maar doeltreffend wordt de hoop afwas deskundig af gewassen om via een Chinese vrijwilliger terug in de kast te belanden.
Klokslag twaalf uur en ondergetekende vertoont de eerste tekenen van vermoeidheid.
Gelukkig zijn er cadeautjes, zoentjes en knuffels om de endorfines aan te zwengelen. Een half uur en twee glazen Cava later zijn ze uitgewerkt en met pure wilskracht houd ik mijn ogen open om gezellig na te keuvelen of een spelletje te spelen én om de één of andere reden altijd verlies.
Het is gezellig… en ik, denk aan mijn bed.
Als de bedstede uiteindelijk mijn uitgeputte lichaam en geest ontvangt laat de slaap op zich wachten.
“Oververmoeid”, zegt de medicijnvrouw in mij.
Maar dit jaar worden de tradities aan de kant de kant geschoven.
Er zal over gesproken worden, misschien minachtend worden beoordeeld, zelfs veroordeeld!
Ongenadig houd ik het been stijf en blijf ongevoelig voor alle smeekbeden.
We eten gourmet!