De hoest valt aan, neemt mij in bezit, verbiedt mij te slapen. De nacht is lang en onherbergzaam. Verstikt en bang om te ademen, denk ik aan vroeger en huiver voor een onduidelijke toekomst.
Maar zij staat op en zij zet thee. Blootsvoets, gehuld in nachtjapon en zorgzaamheid rommelt zij in een donkere keuken de ingrediënten van een liefdesdrank bij elkaar, een hete liefdesdrank die het hart ontdooit en de hoest doet stoppen. ’s Nachts leef ik bijziend, en ik kan niet zien welke vrucht, welk mes zij vast heeft. Gaat zij mij pijn doen? Maar nee, zij zet thee, en haar thee overspoelt en reinigt de wereld, als een zondvloed van hoestdodende liefde die het verleden vervaagt en een verlangen naar het heden oproept, een heden dat geen vroeger wordt, een eeuwig nu dat is samengebald in het hoge plafond, haar losse haren en het kopje thee dat zij voor mij heeft gezet.