Waar twee koffie's ooit kringelden
Waar twee cirkels verstrengelden
– Opzettelijk opzichtig! –
tot trots symbool van trouw.
Waar zij verraden– Verraad!–
en staan wijzen– Niet goed wijs!–
waarin die koffiekringen doordringen
naar een plaats van ooit:
ons bankje.
– Toen, wij twee wankele bakjes troost op die massieve bank van hout.
Toen, hete druppels ter plaatse verdampten in lucht die smacht.
Toen, nog voortdurend stromen en overstromen.
en weet je nog toen ons binnenste zichzelf heruitvond in vloeiende stof?
Toen. –
Ik zie je zitten op de rand
van een druppel slappe koffie,
die zich steeds verder terug en dan maar verder trekt.
Vandaag geen kring, zelfs geen vuile vlek.
Het is de laatste druppel.
Ik zie je van ver al zitten op z'n rand en vervloek binnensmonds de band.
Ik verslik me in m'n koffie en mijn keel verbrandt.