Riki en Saartje aanschouwen beide deze wereld, het is een net een bezigheidstherapie, ze hebben het gevoel dat als ze niet kijken ze alles zullen missen, maar toch gaat dit niet, telkens als ze terug komen zien ze iets nieuw maar toch zo vertrouwt, verder maar nog niet het eind. Deze wereld die letterlijk in hun koelkast zit gaat duizenden malen sneller dan de onze en vanaf het moment dat de mens komt zien ze geweld, oorlogen, en het einde van alles.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.