'Kijk' trots wrijft Van Veldhoven met een doek over de deur, 'echt kastanje, van de boom die daar heeft gestaan, waar nu die scheve groene parasol is, bij dat tafeltje, naast de frambozen. Dáár. Overgrootmoeder, klein kind nog, duwde die zacht glanzende noot, het besluit van de zomer, met de duim in de grond. Er moesten jaren overheen gaan toen er op die bewuste avond ongeduldig werd rondgekeken en boos gevraagd waar zij deze keer nu weer was, die wispelturige dragonder die uit het niets was komen aanwaaien en onze taal sprak, met een accent weliswaar. We waren allemaal klaar, gekleed voor de rit naar het concert. Dáár, werd er plotseling geschreeuwd, dáár is- ze, ze hangt aan de boom. Het krukje, vlug, schiet op, pak dat ding, anders zijn we er te laat bij, waar is dat stomme krukje, waarom sleept iedereen het ook overal mee naar toe zonder het terug te zetten waar het hoort, daar waar het gewoon gevonden kan worden als het nodig is!'
'Zij schopte het onder zich weg en het tuimelde pardoes in de sloot. De wind kreeg er vat op en blies het als een vlotje naar het kanaal en de sluis, waar de klippers en coasters wachtten geschut te worden om dan naar zee af te glijden.'