PP de Noorderman

Gebruikersnaam PP de Noorderman

Teksten

Er leefde eens

Er leefde eens een man die plompverloren aan een andere man dacht die op een paard reed. Hij had geen man in zijn vriendenkring of net buiten de rand ervan, die zoiets deed.   Er leefde eens een man wist niet waar hij andere man, waaraan hij plompverloren dacht te zullen gaan vinden en of die het paard op de juiste manier verzorgde, de hoeven na elke rit schoonkrabde.   Op zijn erf bouwde hij een plan om de paardrijdende man te kunnen vinden.   De vrouw van er leefde eens een man legde diens kleren in een koffer, de oude stille koffer die achter in de kast wachtte, en tot dan nergens naartoe gebracht was, tot er leefde eens een man plompverloren aan een andere man dacht die op een paard reed.   Geblinddoekt wilde de vrouw van er leefde eens een man raden waar de andere man woonde om die te waarschuwen dat haar er leefde eens een man een plan aan het bouwen was hem te vinden.   Toen zijn plan af was nam hij de oude stille koffer in de hand.    

PP de Noorderman
0 0

Winterlied

Winterlied   Van de ene naar de andere stad reist hij en ziet vanachter het coupéraam huizen voorbij flitsen, het licht in ramen, de trage gang van de koeien, de deurensluitende boer, laaggedakte loodsen, uit de industrielecomplexen wegfietsende werkers en aan de zoom van een akker, dan weer aan dat van een weiland of geestgrond, het coulissebos met aan de voet hopelijk ligusterstruiken.   Deze kustprovincie kent hij en weet dat achter die coulissen de duinen liggen die de zee bedwingen. Aan het uitzicht verandert nauwelijks iets; soms verkleurt het boomblad, wordt in een bouwput een gebouw opgetrokken. Staat de trein stil na de aanrijding met een persoon die het strakker aantrekken van het corset niet verdroeg, opnieuw een blad.   De mannen die in en uit stappen is hij gaan herkennen, zij hebben inmiddels hun baard kunnen laten staan, en dragen nu het koud is hun wollen mutsen.  

PP de Noorderman
0 0

Terwijl

een radiovereniging oproept vanavond een kaars te branden, zet religie voet aan wal en werpen bipolaire algemeen directeuren van ondernemingen, in de volksmond ceo's genoemd, munten op een groen laken om besluiteloosheid te doen keren, is er een in hoge mate stimulerende vrouwenstem aan de telefoon die informeert naar de stand van de erectie, stapt het merendeel van de reizigers uit, is er plaats voor nieuwe reizigers, waaronder zij, bescheiden lachend, met een beker koffe in de hand en wandelt haar man ondertussen met de hond. Terwijl de nieuwe reizigers met enige ophef telefoons uit de zakken en tassen halen, spuugt hij alvast zijn gal en zegt een ander, plusminus 27,5 jaar, dat-ie onderweg is en de schilders straks misschien wel koffe willen, vraagt zij zich wat Spinoza precies bedoelt als hij 'God', 'Rede' of 'Wijsheid' zegt, blijkt onder zijn alledaagse begrippen een inhoud schuil te gaan die zo revolutionair is dat je jaren nodig hebt om de explosieve kern bloot te leggen, zijn er akkers geploegd, draagt zij, die bescheiden lachende vrouw een ring met een kostbare steen en blijft het voor de tijd dat het duurt ongewis wat hiermee wordt uitgedrukt. Terwijl het mogelijk is een robuuste afvalverzamelaar te winnen met het oplossen van een puzzel, zet de man, die met de bescheiden lachende vrouw van zitplaats ruilde, zijn zonnebril op, maken de naar binnen gevouwen lippen en neergetrokken mondhoeken hem bitter, rijdt de trein over een spoorbrug boven een zesbaansweg waar tien jaar geleden een herdershond werd doodgereden. Terwijl in alle gemoede is afgevraagd of het wonen op een eiland voor de kust voor de lage en middeninkomens nog wel mogelijk is nu de huizenprijzen op die zandhopen tot grootstedelijke hoogte stijgen, hij in zijn burberry met verwijtende nonchalance door het middenpad loopt, trekt de lucht dicht, steekt er wind op en neemt het geloof in Sinterklaas en Zwarte Piet onder de volwassenen toe, schuift het einde van het jaar verticaal door de horizontale tijdlijn, valt het boek open op pagina zes en dertig: The hamster conceived this philosophy by observing that it did not commit suicide. 'I am perpetuating a concious state of being by eating and breathing and thinking and not slitting my wrists,' the hamster thought unexcitedly, 'therefore my philosophy – derived from my actions, wich are pre-philosophical, or something – is that I am a concious being and I want to live, that all concious beings not working towards or in the act of suicide also want to live, and that I should therefore behave in a way that allows the most organisms the best of life.

PP de Noorderman
0 0

Flauwe krachten

De jongen met bruin golvend haar en bezitter van kennis over de liguster loopt naast zijn zus op de waranda. Zonder omhaal springt hij de drie meter lagere tuin in en verandert daar in gum. Zus, die liever met botanici van doen heeft en van treuzelen houdt, roept de vader, de ingenieur. “Let nu goed op” , wijst hij waarschuwend naar de scheiding in het haar, “dit is die droom waarin je bent die je er buiten niet bent, eindelijk.” Aan de voet van de liguster ligt gum. “ Lijdt het?” informeert zus. “Nee, het is pech, daar heeft het recht op en het kent de wet.” De buitengewoon respectabele arts, door alle moeders met enthousiasme overladen, constateert dat dit de fenomenale transformatie is: “Uw flauwe krachten, condensstrepen, oude sporen en couscous van kiezels” - zijn hand op de borst van de vader - "hebben hiertoe geleid.”    

PP de Noorderman
0 0

Terreinbanden

Achter dat ene raam tussen de enorme hoeveelheid donkere ramen in de nieuwerwetse gebouwen rondom de binnenhaven, brandt die lamp, een kale peer, dag en nacht.   Dat is het eerste dat 's morgens vroeg is te zien na het openschuiven van de glasgordijnen en de deur van de haak; de thermostaat staat op twintig, de kamer komt op temperatuur.   In het licht van die lamp, een kale peer, gaan de pagina's van een prospectus van hand tot hand, bij het haperen wordt aan een wijsvinger gelikt, en zetten ogen alvast de route uit waar terreinbanden stof zullen opwerpen.  

PP de Noorderman
0 0

Theedrinken

Verderop wordt nog wat tennis gespeeld. Spel van de derde garnituur, mensen uit de buurt, na de middag in 't cafe. Dit is zo'n beetje de enige heisa, op een stuk of negen mannen in bovenmaatse regenjassen na; zij sjouwen met hekken, rollen de geblokte linten af die zij na het uitstoten van commando's en het maken van brede gebaren weer oprollen. Naast de deur waar net een bleek zonnetje schijnt, de ketel ruist en het water de pot in kan, is het rustig. Het gekrakeel en de honderden meters die omgelopen zouden moeten worden vanwege het rozenfeest, is uit het zicht van de broers. Zij kijken afwisselend naar mekaars ongeschoren bakkesen en de stapel kranten. “Die berg kan nu de kachel wel in,” oppert de tien minuten jongere. De oudere heeft er moeite mee, met het afscheid van de berichten. “Moeiteloos doorbraken ze de sleur.” “Dat zeg je best aardig, zo poëtisch.” “Ik bedoel het toch echt anders.” De jongste zwijgt, hij wil de lummel niet zijn, een misverstand is sneller dan een schot hagel, die kranten staan er vol mee, met dat soort trammelant. Hij schenkt het water in de pot en doet er twee scheppen lapsang souchong bij; even schakelen naar een ander onderwerp. “Die bank, die van onder de appelboom, kan die naar de buurman? Hij tikte eergisteren tegen de ruit en stak zijn duim omhoog dat-ie het wel ziet zitten.” De oudere loopt naar het raam. “Geef-em dan ook van die sla, die is nu groot, de rest kan aan de kant van de weg, tien cent de krop. En dit boeddhistisch theedrinken, daar houden we ook maar eens mee op.”  

PP de Noorderman
141 0

Krukje

'Kijk' trots wrijft Van Veldhoven met een doek over de deur, 'echt kastanje, van de boom die daar heeft gestaan, waar nu die scheve groene parasol is, bij dat tafeltje, naast de frambozen. Dáár. Overgrootmoeder, klein kind nog, duwde die zacht glanzende noot, het besluit van de zomer, met de duim in de grond. Er moesten jaren overheen gaan toen er op die bewuste avond ongeduldig werd rondgekeken en boos gevraagd waar zij deze keer nu weer was, die wispelturige dragonder die uit het niets was komen aanwaaien en onze taal sprak, met een accent weliswaar. We waren allemaal klaar, gekleed voor de rit naar het concert. Dáár, werd er plotseling geschreeuwd, dáár is- ze, ze hangt aan de boom. Het krukje, vlug, schiet op, pak dat ding, anders zijn we er te laat bij, waar is dat stomme krukje, waarom sleept iedereen het ook overal mee naar toe zonder het terug te zetten waar het hoort, daar waar het gewoon gevonden kan worden als het nodig is!' 'Zij schopte het onder zich weg en het tuimelde pardoes in de sloot. De wind kreeg er vat op en blies het als een vlotje naar het kanaal en de sluis, waar de klippers en coasters wachtten geschut te worden om dan naar zee af te glijden.'

PP de Noorderman
0 0

Vissen

Eerste luitenant Lansink en een moderne witte hond staan aan de rand van hun land, waar het water op het zand rust. Met beide handen slaat Lansink zijn hengel door de lucht, hij hoort het leeglopen van het katrol tot het lood het rustige water raakt en daarin verdwijnt. Hij zet de hengel in de haken die hij eerder in het zand stak en gaat ter bescherming van zijn goeie goed op het zware bruine vest zitten. Zijn hoofd ter hoogte van de kop van de moderne witte hond, die aan het rechteroor van Lansink snuffelt. Met de elleboog geeft hij het dier een por. Het geeuwt, strekt de voorpoten en schudt de vacht, Lansink moet zijn gezicht beschermend met de handen afdekken. Hij houdt de grijze ogen daarbij gesloten. 'Die vissen,' zegt hij wijzend naar het water tegen de moderne witte hond, 'die leven van zo'n beetje lucht, daaraan hebben wij nooit genoeg. Daar beneden stikken jij en ik de natte moord. Die gladjakkers kunnen waratje vanaf dag één al zwemmen. Iets waarmee ik grote moeite heb. Naakt zwemmen zoals die daar, dat doe ik niet.' Hij wacht op het klikje in de katrol, als teken dat hij beet heeft. Het water, waarin enorme scholen van duizenden dieren zwemmen, tegelijk naar voedsel zoeken en kleinere soortgenoten eten, waarin overboord geslagen mannen, vrouwen en kinderen onvindbaar zijn geworden, rust op het zand. Sinds een week of wat fietsen er vrouwen op bakfietsen door het gras langs het huis. Lansink bekijkt de nieuwe drukte vanachter zijn raam. Pas als er geen vrouw meer langskomt gaat hij naar de rand van het land. De moderne witte hond is daar al.    

PP de Noorderman
0 0

Soep

Ze zitten bij Alicia aan tafel en eten er soep. De courgettes waren in de aanbieding, zo'n beetje voor de helft van de prijs. Tussen het slurpen door wordt gepraat. Waarover is niet na te vertellen, denkt Alicia. Niet dat het geheim is, of onder de pet gehouden moet worden, het gaat domweg van de hak op de tak, maar is de moeite van het meedoen waard. Kletsen. Lansink zit weer eens naast Van Veldhoven en hebben het over de begrafenis waar Lansink morgen naartoe moet. De broer van zijn zwager is dood. Waaraan die stierf weet Lansink niet. Het heeft hem wel aangegrepen, hij is moe van alle treurigheid.   De twee broers zouden ter sprake zijn gekomen als zij niet bij deze soepsessie aan tafel zaten. Een plan zou dan aan de hand moeten worden gedaan om de mannen bij het jonge vee weg te lokken en ze niet te laten vergeten tripes mee te nemen. Goddank zitten ze aan tafel, op Alicia's emotionele reactie hadden ze niet gerekend. De tripes komt na de soep.   Lansink is er voor uit Chongqing teruggekomen. Hij heeft het naar zijn zin in die miljoenenstad, constant in aanbouw en ontvelde hondenkoppen op een wollen kleed voor de deur. Voor soep, vertelde Chi, zijn buurvrouw, en na het slurpen zijn minnares. 'Kijk,' liet ze hem zien, 'dit zijn vast chiwawa's geweest, dat is genoeg voor ons twee.' Er over schrijven in brieven met aanhef: 'dierbare vrienden', doet hij niet; foto's, daarmee moeten ze het hier doen, en erover praten zoals nu bij Alicia aan de courgettesoep.   Tussen het eten en praten door oefent iedereen alvast op de aanstaande langjarige afwezigheid van Lansink en de broers. Hoe dat zal uitpakken. Houden de broers de kop weer omlaag, alsof ze jong vee rondom de benen zien krioelen? Gaat Lansink op natuurkundigewijze de formule van het vliegen opnieuw uitrekenen? Alicia gooit een hand dobbelstenen tussen de borden, drie enen, een vijf, een twee en een vier: een combinatie die ze niet eerder heeft gegooid.  

PP de Noorderman
0 0

Saucijzenbroodje

Met het saucijzenbroodje op een schoteltje schuift u aan in de rij bij de kassa van het koffiehoekje van het warenhuis in de Kleine Stad. Niemand ziet dat u straks etend hoopt dat het zware bruine vest binnenkomt en over de stoel naast u gaat hangen, daar wordt gelaten en vergeten. De hand erin hebben lukt niet. Aan het eind van de dag kijkt de jongeman met het opgeschoren hoofd vragend rond en gaat op de nog warme stoel naast het vest zitten met het oog op de grote ronde klok. Nu kunnen zijn gedachten met gemak terug naar de ochtend, toen hij de grijs-roze trui met het winkellogo aantrok, naar de vrouwen van ongeveer dezelfde leeftijd, naar het tafeltje waaraan ze gingen zitten dat hij met het vochtig geel doekje grondig schoonwreef. Ze besteedden geen aandacht aan zijn nauwkeurig werk, noch aan zijn Damascus-bruine ogen, zij spraken met elkaar. Beschermd door wat hij gelooft eet hij nooit saucijzenbroodjes.  

PP de Noorderman
0 0

Objet trouvé

“Ja, het gaat goed, zo nu en dan zit het tegen, dan is het verderop verschrikkelijk onvriendelijk, dat hoort erbij. Door de zachte winter zijn er massa's muizen. Zij hebben het overleefd. Over van alles dat is gepoot zijn doeken gespannen tegen de zwarte kraaien en de eksters, die verzinnelijken het oerbeginsel van de yin-yang en het geluk tegenover het ongeluk, de kraaien dus. Maar die muizen, die kropen gewoon onder het doek door en vraten de boel kaal. Dat schoot niet op. Er wordt sinds een paar jaar ook geteeld in de kassen op water waar van alles aan toegevoegd is, maar dan heb je nooit het complete plaatje, het echte, dat van de natuur en de kouwe grond. We vangen hier ook mensen op die iets vervelends hebben meegemaakt of niet in orde zijn door een ongeluk, vanwege een vechtpartij of het verlies van een zwaar bruin vest. Maar het moet wel in balans zijn, dat weer wel. In de lente kan het hekwerk geïnterviewd worden over wat het er van denkt, van dit decor, de herderstasjes en het karpatenklokje. Ja, ergens moet het ophouden, toch...”  

PP de Noorderman
0 0

Rizoom

Van Veldhoven pleit in de huidige omstandigheden voor ongehoorzame, doldriftige bomen, woekeraars met wortels tot ver in keukenkasten die het asfalt openscheuren. Bomen die ’s nachts gillend over straat gaan, de weg versperren doordat ze onverwachts maar moedwillig omvallen, met laaghangende takken het treinverkeer hinderen. Bomen die zo dicht bijeen gaan staan dat ze een eendrachtig bos vormen voor dieren die bang maken en ongeacht wat er tegen wordt gezegd niet luisteren. Ze zijn brutaal en bijten als de huizen worden verlaten om op adem te komen, nadat we met onze bijlen binnen hebben staan hakken.  

PP de Noorderman
0 0

de natuur

Er stond een man op het pad tussen de grasvelden, hij keek nadrukkelijk in de richting van het zuid-westen, zijn zeer kleine hond was bij hem in de buurt, houtduiven streken neer in het gras.   Nu staat hij dichtbij een vrouw met een zwarte hond, hij houdt zijn handen in zijn zakken en stapt telkens in haar haar gezichtsveld als zij draaiend om haar as de rennende honden volgt. Zij heeft oranje schoenen aangetrokken. Dat ziet u steeds vaker: vrouwen met oranje schoenen.   De vrouw heeft een slechte of uitnodigende houding, ze staat met haar onderlichaam naar voren gericht. Als er een tweede vrouw bij komt staan doet de man een stap naar achteren. Of dat gebruikelijk is op het grasveld bij de waterkant valt vanaf uw plek niet te beoordelen. U hebt geen hond die u moet uitlaten. Als u weer van het werk opkijkt zijn de man en zijn hond verdwenen, hopelijk niet onder het spiegelgladde wateroppervlak. De twee vrouwen kijken pratend naar hun spelende honden waar ze menselijke eigenschappen inleggen, daar zijn ze mensen voor en de honden zichzelf. De tweede vrouw heeft een donkere jas aan, dat maakt het makkelijk ze van elkaar te onderscheiden vooral omdat de eerste vrouw een lichte heeft aangetrokken met de bedoeling zich goed en zichtbaar van de ander te onderscheiden. De vrouw met de donkere jas draagt wel een rode muts en brengt haar hand naar haar gezicht. Het is te hopen dat zij zo eigen is met de ander dat het neuspeuteren geen probleem oplevert en moordende irritatie oproept bij de vrouw in de lichte jas die misschien herinneringen heeft aan haar broer en de harde stukjes onder de tafelrand (dit is een cliché...).   De vrouwen hebben hun honden aangelijnd en lopen nu in de richting die de man ging.   Toen de boekjes met naakte mannen en vrouwen nog gezien werden als onderdeel van de seksuele revolutie en een toevoeging bij de lijfelijk liefde, was daarin te lezen dat er vrouwen en mannen zijn die hun geslacht insmeerden met smeerworst en dat door hun hond lieten aflikken. Daar wordt nu anders over gedacht, denkt u.

PP de Noorderman
0 0

Vest

Vest bezit hebbelijkheden waarmee het zich kwalitatief van andere vesten onderscheidt; het is vegetarisch, het rugpand, de mouwen en de enigszins opstaande kraag zijn gebreid uit chunky wol met pendikte 8. De borststukken zijn van imitatie-suède dat makkelijk kan scheuren. Net boven de heupen zijn, als twee luikende ogen, ingenaaide zakjes. Daar is het imitatie-suède door de duim en vinger verkleurd, zoekend naar de Ronson benzineaansteker en kleingeld.   Vest lijkt op een collega en heeft ook iets weg van de colberts in de gangkast. Die deur wordt slechts een enkele keer geopend om met de gestrekte arm een uit zwang geraakte kledingstuk weg te hangen.   Een woekerend voorgevoel zegt dat de verborgen jasjes met elkaar een verhouding zijn aangegaan. Het zicht op één arm en het lichtloze daarachter leidde tot dat winderige gezang.   Vandaag ligt Vest op tafel en wordt met gestrekte arm en uitgestoken wijsvinger aangewezen en afwachtend aangekeken. Vest is een goeie doodzwijger.    

PP de Noorderman
0 0

Spaar voor gratis messen

Tenslotte is ze thuis en heeft de was, die haar dochter vanmorgen vroeg heeft gedraaid, in de bijkamer op het rek gehangen. Ze overweegt de kleine aardappelen alvast te koken en vanavond op te bakken. Onbespied staat ze voor het keukenraam en kijkt meditatief naar de tuin, naar de hoog opgeschoten stengels van de aardperen, de tegenstelling die de grote frisgroene bladeren vormen met het vergrijzende rood-roze van de hortensia. In de plataan is een enkel blad al vergeeld.   De trein van 08.49 reed een onbetekenend betonnen station binnen waar een groep jonge mensen instapte, druk pratend en wijzend op hun smartphones. Dat zijn studenten, dacht ze, en het volgende station is dat van de eeuwenoude universiteitsstad. Daar zullen ze uiteenwaaierend naar de collegebanken gaan. Een bijzondere stad met boulevards en achterafstraatjes waar zij heimelijke pleziertjes beleven en niet naar de uitgestrekte velden omzien die zij zullen moeten ontginnen; dat zal wel spelenderwijs gaan.   Dat ze in de stiltecoupé was gaan zitten viel haar pas op toen ze uit het raam keek en haar ergernis voelde groeien door de pratende vrouwen. Natuurlijk, dit is onze onbedwingbare behoefte, dacht ze. Zo probeerde ze de oplaaiende ergernis te dempen en verweet zichzelf niet in de stemming te kunnen komen de vrouwen terecht te wijzen. Ze voelde haar maag krimpen, het was de angstige misselijkheid die naar de bleke verlammende woede schoof.   Toen de trein wegreed las ze op een reclamezuil: spaar voor gratis messen.          

PP de Noorderman
2 0

Stadsman

Het is zo'n zomerse dag. Het kwik stijgt naar diep zuidelijke waarden. Nieuwslezers roepen een weervrouw enthousiast toe of er al een of ander record is gebroken.   'Bijna!', schreeuwt zij, 'het scheelt een achttiende graad.'   'Hoe gaat het nu verder? Is een invasie van exoten te verwachten?' 'Nee! De hemel zal vanuit het westen dichttrekken, de wind zal toenemen en avontuurlijk weerlicht en donder komen aanrollen.' en zij wijst op de foto die eerste luitenant Lansink vanuit zijn uitkijkpost naar de studio overseinde.   Van Veldhoven veert op als het bevrijdende geraas klinkt, geen B25 Mitchel met brooddroppings. Niets doet hem meer plezier dan regen op snikheet asfalt. Onbeschroomd staat-ie op het balkon, snuift de industriële stadslucht op, zijn torso gloeit er van.  

PP de Noorderman
2 0

Een Noorse bakkerswinkel

Er is geen aanwijzing, niet in het boek dat vader leest of in de stem die hem doorgaans het een en ander influistert maar is zijn conclusie; 'ik richt een Noorse bakkerswinkel op...!'   Aan de basaltstenen achterwand hangt hij een smalle plank waarop gevlochten broden moeten gezet. De ruimte tussen de toonbank en de muur is klein, kleiner dat dan hij er begrip voor heeft, een man én een vrouw van normaal postuur kunnen er niet keren. De platte broden zet hij als moderne romans voor het winkelraam en een vrouw met fijnbesneden gezicht en oplichtende ogen gaat er naar vragen. Eerst wrijft ze aan haar schort de handen droog.   Vader kent deze soort, zij vangen meeuwen, bijten ruwweg de kop van de kabeljauwen en met beekheldere stemmen stellen zij vragen over het brood.    

PP de Noorderman
0 0

De kuip

De accuboormachine van een betrouwbaar merk, door de gore knuist omklemt, nadat met de machine, waarin een tienmillimeter houtboor steekt, een gat geboord is in een bruine plastic kuip die uw vrouw bij het goeiedoelenwinkeltje kocht, rust op de dij van het rechterbeen dat over het linker is geslagen.   Zij stort zware zwarte grond in kuip en zet er jonge sla in.   Naast die kuip zit u, als de gehuurde jager, op de klapstoel – aan de stoeprand gevonden – en wacht tot de kat een klein gat in de schutting zal gebruiken de tuin in de sluipen om in de verse aarde haar vlag te planten. Met soepele pols weegt u de machine.  

PP de Noorderman
0 0

Wemelen

Overal in huis hangen zeer kleine spinnen. Als die niet worden gedood zal het over een maand wemelen van de woest tandenknarsende dieren. Kastdeuren moeten met zorg worden geopend om de gesponnen draad niet te breken.   Maanden is hier op gewacht...   En er bestaat een dier dat onder de huid van anderen eieren legt. De bult, zo groot als een steenpuist, is dan het nest. Als de gezwollen puist op het hoofd opengaat zoeken de jonge dieren tussen de haren een uitweg. In de tuin slaat de merel aan. Die waarschuwt de jongen voor de poes. Op spinnen, fruitvliegen en muizen na, worden in huis geen dieren verzorgd en opgejaagd.   Wemelen is een fijn woord als weerwil, Wim en waarachtig.

PP de Noorderman
0 0

Opleiding

schrijversvakschool poezie

Publicaties

gedichten en warme broodjes

Prijzen

een zoen van de juf