De man van drie Duvels
Ik weet niet waarom we het nog doen, maar we gaan eten. Ge vraagt hoe het met me gaat en ik vraag het aan u en we antwoorden allebei even ontwijkend. Ge bestelt een Duvel. En nog een, en nog een. De man in uw hoofd wankelt minder als ge drinkt, denk ik. Daarom drinkt ge, denk ik. En ge praat en ik lach en het kan me niet veel schelen wat ge echt zegt, als ik maar bij u kan zitten. Als ik maar naar u kan kijken. En gij weet het. En gij manipuleert het.
We rekenen af en gaan wandelen- dat doen we wel vaker. Dan legt de man van drie Duvels zijn arm om mijn schouder en wandelt hij me door de stad. Vrolijk en luid. De man van drie Duvels schaamt zich niet om me. En ik glunder en vervloek mezelf. Want ge zijt een smeerlap en ik heb u graag. We wandelen en kopen een fles wijn en wandelen terwijl we die delen. En ik praat en ge lacht en het kan u niet veel schelen wat ik zeg. Als ge maar niet alleen hoeft te zijn.
‘Helpt die u?’ vraagt ge, en ik vraag wie.
‘De psychologe. Helpt die u?’ Dat vraagt ge wel vaker.
‘Ja.’ zeg ik. Ge zoudt willen dat ik nee zeg, dan weet ge de oplossing niet. Dan zijt ge geen man van drieëndertig die de ballen niet heeft om te durven. Om gewoon te durven praten.
‘Godverdomme’, zegt ge. We gaan zitten op een bankje aan het plein en ge huilt. Als een klein kind. ‘Godverdomme’, zegt ge nog eens. Ge kunt niet meer, zegt ge. Ge wilt niet meer, zegt ge. Ik trek u tegen me aan. En ik luister. En ik wieg. En ik troost. En ik sus. Dat het wel goed komt. Dat ge er wel raakt. Dat het oké is. ‘Azra,’ zegt ge. Ge zijt snot en slijm, ge zijt alcohol en wanhoop.‘Ge zou de perfecte vrouw voor me zijn.’ zegt ge. Mijn vat op u wordt zachter. Ik kijk u aan en glimlach.‘Ge zou de perfecte vrouw voor me zijn’ zegt ge nog eens. ‘Toch jammer dat ge zo onaantrekkelijk zijt.’