Ik zit samen met mijn dochter in de auto, onderweg naar huis na een geslaagd verrassingsetentje. Luidkeels zingt ze ‘Leef’ van André Hazes Junior mee. Ze kijkt naar me en lacht. Sprankelende ogen vol toekomst. ‘Leef. Alsof het je laatste dag is.’ Hoewel het liedje me niet aanspreekt, voel ik koude rillingen over mijn rug. Jammer genoeg hebben kortelings teveel vrienden de harde realiteit ondervonden. Het leven is niet eerlijk, soms zelfs keihard en meedogenloos. Ik sta machteloos, kan enkel mee-voelen en hopen op een goede afloop. ‘Leef’. Ik draai onze straat in, het volgende liedje zet in. ‘A million dreams are keeping me awake’. Naadloos sluit dit aan bij mijn gedachten. Dromen maken ons gelukkig. Mijn hart zindert. Ik wil voluit léven, voor mezelf, voor de mensen die ik liefheb. Ik zou het iedereen willen toeschreeuwen: neem elke dag met beide handen aan, omarm elk moment. Ik voel me heel erg verbonden met de mensen die me thuis opwachten, en met mijn dochter naast me. Ik open de voordeur, verlang nog maar één ding: tonen hoeveel ik van hen hou, door te omarmen, te koesteren, mijn dromen te delen, er gewoon te zijn. Een uur later liggen de kinderen in bed, het huis straalt rust uit, zelfs onze viervoeters lijken het voor één keer te snappen. Vannacht zal ik goed slapen, want ik heb vandaag gelééfd.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.